Πόσες ιστορίες να πρωτοθυμηθώ, πόσες “ευγενικές” συζητήσεις, όπου κυριαρχούσε ο φθόνος καλυμμένος πίσω από χαμόγελα φτιαχτά; Να ‘ξερες μόνο… Κουράστηκε το μυαλό μου ν’ αναζητά λύσεις, μια διέξοδο να νιώσω αγαλλίαση. Λαχάνιασε η ψυχή απ’ το να εξηγώ και να μη βρίσκω ανταπόκριση, παρά μόνο ειρωνεία και εγωιστικές απαντήσεις. Ώσπου κάθισα κάτω με τον αλαφιασμένο εαυτό μου και κάναμε μια ωραία συζήτηση. Ηρέμησα, είδα τα πράγματα διαφορετικά.
Προς τι η φωνή κι η φασαρία; Θέλεις να κυριαρχήσεις; Η πόρτα ανοιχτή, αλλά εμένα θα με βρεις με την πλάτη γυρισμένη. Θέλεις να με διαλύσεις; Θα βγάλω ακόμη έναν άσσο απ’ το μανίκι μου. Δεν θες να ξέρεις πόσο θα σου στοιχίσει αυτό. Θέλεις να με κοροϊδέψεις; Η αλήθεια μου θα σε τσουρουφλίσει. Κόπιασε!
Στέλλα Σωτήρκου