Σίγουρα θα θυμάσαι εκείνο το πρωινό… Σε είδα να έρχεσαι από μακριά. Ίσως να μην το πρόσεξε κανείς τριγύρω, αλλά η καρδιά μου χαμογελούσε και πάνω στη δική σου πρόβαλα αστραπιαία ένα μου χάδι. Μπορεί να μην το είδες, μα το σώμα μου λουλούδι έγινε στην ανεπαίσθητη, στιγμιαία αγκαλιά σου και ίσως, ούτε που να το κατάλαβε κανείς, πως μόλις στάθηκες μπροστά μου, μεμιάς βούτηξα στη γλύκα της ψυχής σου.
Σε κοιτούσα κάπως διακριτικά, με καρδιοχτύπι θα ‘λεγα εφηβικό κι η αγάπη δεν σταματούσε το σώμα μου να γαργαλά και να μου σιγοτραγουδά. Μπορεί να μην το είδες, μα όταν έκατσα κοντά σου, έγειρα προς εσένα και σου γέμισα τα χείλη με χίλια δυο τρυφερά φιλιά, μονάχα με μια ματιά. Κι άξαφνα, όλα γύρω μας ρόδισαν κάπως ντροπαλά. Κοιτώντας ψηλά, είδα τον ήλιο που με θάρρος άγγιζε τα κορμιά μας κι απλώνοντας το χέρι μου μπροστά, ένιωθα πως χάιδευα τα δικά σου μαλλιά κι ας ήταν μονάχα ένα μοναχικό αγέρι που περνούσε νωχελικά ανάμεσα από τα δάχτυλά μου τη στιγμή εκείνη.
Στις λίγες εκείνες, ανέγγιχτες στιγμές μαζί σου, αντάμωσα σκέψεις μαγικές, άλλες μικρές ερωτικές, άλλες πιο μεγάλες πιο ρομαντικές, συνάντησα τη δύναμη του έρωτα στον χρόνο, συνάντησα γλυκιές αναμνήσεις που φώτισαν τη φωνή μας, αντάμωσα την αγάπη που ελισσόταν γύρω μας σαν αύρα μεθυστική, μέχρι που έφτασε στην καρδιά μας, με πονεμένο δάκρυ. Σε εκείνες τις στιγμές τότε, αντάμωσα την αλήθεια. Τη μία και μοναδική μου αλήθεια που πάσχιζα κι εγώ από καιρό να μάθω. «Φτάνει κάποιος να αγγίξει την ψυχή σου για νιώσεις ευτυχισμένος», σκέφτηκα σιωπηλά κοιτάζοντάς σε βαθιά στα μάτια λίγο πριν φύγεις. Σε εκείνες τις λίγες στιγμές μαζί σου, αντάμωσα τελικά το νόημα ολόκληρης της ζωής μου…
Ελένη Ισπόγλου
https://www.facebook.com/eispoglou