Κοιτάζω μέσα μου… όντως νιώθω; Παγώνω! Κάπου στα βαθιά, παραπεταμένο, σε κάποιο άδυτο του μυαλού μου υπάρχεις για κάποιο απροσδιόριστο λόγο εσύ, που δεν θα περίμενα. Τρύπωσες ακόμα και στις πιο μακρινές και κρυφές μου σκέψεις. Η σκέψη σου κάνει τα χείλη μου να χαμογελούν και τα μάτια μου να λάμπουν, σαν μικρό έφηβο κοριτσάκι που ερωτεύεται για πρώτη φορά!
Έλα Τζο, ξύπνα, δεν είμαστε πρωτάρες! Ξεπέρασέ το! Άλλη μια αυταπάτη στη ζωή σου, που θα σε σπάσει σε χίλια μικρά μικρά σαν από κρύσταλλο κομματάκια και θα είσαι πάλι μόνη, κουλουριασμένη σε στάση εμβρύου, να παλεύεις να τα συναρμολογήσεις, σαν εκείνα τα παζλ των δυόμιση χιλιάδων κομματιών και να το κορνιζάρεις μέσα στη στήθη σου, με την ελπίδα να μοιάζει με αυτό που ήταν. Και αν… αν όμως δεν σε σπάσει; Και τι γίνεται αν ενώσει τα υπόλοιπα κομμάτια που χρόνια έχεις χάσει και ψάχνεις να βρεις;
Ξέρω, θέλεις ν’ αφεθείς. Ξέρω, θέλεις να δώσεις όλα όσα ακόμα έχεις, αλλά φοβάσαι. Αφήνεσαι απ’ τη μια και από την άλλη με δύο του λέξεις σηκώνεις εκείνα τα από χιλιόμετρα ύψους φτιαγμένα τείχη, τείχη από κομμάτια παζλ, με την ελπίδα να είναι δυνατός λύτης και να το κορνιζάρει στα δικά σου στήθη, αλλά και τον έρωτά σου στα δικά του… Πάλι ονειρεύεσαι, πάλι δεν προσγειώθηκες, πάλι η καρδούλα σου θέλει να πετάξει, να μπει στην όαση του έρωτα να ξεδιψάσει. Πρέπει; Δεν πρέπει; Ένα τεράστιο παζλ πάλι από “πρέπει” και “μη”…
Ακούω βιολί. Σε σκέφτομαι, δεν πρέπει, αλλά τελικά ποιος ορίζει αν πρέπει ή όχι; Νομίζω ώρες ώρες ότι το έφτιαξα και ώρες ξαναδιαλύεται με μια φράση. Και μένω πίσω να το κοιτάω μ’ ένα μελαγχολικό βλέμμα κι αδιάφορα λόγια παλεύοντας, αποτυχημένα ίσως, να κρύψω τον φόβο, την απογοήτευση. Με μαλώνω, ο πιο αυστηρός κριτής μου εγώ… Τόσα αναπάντητα “γιατί” με κατακλύζουν. Γιατί αφήνεσαι; Γιατί ελπίζεις; Γιατί δεν έμαθες ακόμα; Γιατί, γιατί, γιατί… Και ξαφνικά πρέπει αντί να φτιάξω ένα παζλ έρωτα, να φτιάξω ένα παζλ από απαντήσεις στα αμέτρητα “γιατί”. Φτιάχνω αξαφνα χωρίς να το ορίζω σε χρόνο dt ένα και μοναδικό παζλ, την μορφή σου!
Τζο