Μια φορά κι έναν καιρό… κάπως έτσι ξεκινούσαν τα παραμύθια των παιδικών μας χρόνων. Στις μέρες μας, τα παραμύθια ξεκινούν μέσα από τις οθόνες των κινητών ή των υπολογιστών μας. Ξεκινούν όμως κι από ανθρώπους που μπορεί να γνωρίσεις τυχαία, στην καφετέρια από όπου παίρνεις κάθε μέρα τον καφέ σου πριν πας στη δουλειά, σε μια κοινή παρέα που οι φίλοι σας δήθεν ή όντως τυχαία σας έφεραν σε επαφή, στο φανάρι που περιμένεις καρτερικά να γίνει πράσινο, σ’ έναν απλό περίπατο, παρέα με τα ακουστικά και τον εαυτό σου… Τα μεγαλύτερα παραμύθια όμως ξεκίνησαν από ανθρώπους που ήδη ξέραμε, απ’ αυτούς που με τόση άνεση εξομολογηθήκαμε ό,τι κρύβει η ψυχούλα μας, δίνοντάς τους έτσι τον τρόπο να παίξουν μαζί μας, να εισβάλλουν μέσα μας μόνο και μόνο για να καλύψουν το κενό από ψυχή, κορμί τους και όλα τους τα κόμπλεξ. Γιατί τόσο τόσο εύκολο τους το κάναμε!
Ήξεραν κάθε αδυναμία, κάθε ελπίδα, κάθε φόβο, κάθε ευχή, κάθε πόνο, κάθε πτυχή του εαυτού μας, ώστε να χειριστούν τόσο καλά το παραμύθι, για να φανεί σε μας εξωπραγματικά αληθινό. Να πιστέψεις πως επιτέλους ο Θεός, η ζωή, το σύμπαν… συνωμότησαν και σου έστειλαν αυτό που σου χρωστούσαν για όλα όσα μέχρι τώρα έχεις ζήσει. Κι εσύ το ‘φαγες, ναι ναι το ‘φαγες, γιατί το είχες ανάγκη! Παρέδωσες τα όπλα, άνοιξες διάπλατα τις πύλες της καρδιάς και του μυαλού, παρέδωσες το κλειδί της πόλης με μεγάλη ευχαρίστηση, αγνοώντας ότι καμπανάκι χτυπούσε κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού σου.
Πόση βία έχεις ζήσει στη ζωή σου; Βία λεκτική, βία σωματική… πόσο σε πόνεσε το κάθε χτύπημα στο σώμα σου; Πόσο σε πόνεσαν όλα τα πίκρα και άδικα λόγια που έχεις ακούσει; Αλλά παρόλη αυτή τη βία, τίποτα δεν σε προετοίμασε για το βίαιο ράπισμα που υπέστεις όταν η φούσκα έσκασε! Απότομα και χωρίς καμία προειδοποίηση, χωρίς κανένα δείγμα να μαρτυρά αυτή την βία που σου ετοίμαζε ο άνθρωπος που ευγνωμονούσες που βρέθηκε στο διάβα σου! Σε τι να πιστέψεις πια; Αν ο άνθρωπος που ήξερες, ο φίλος σου, ο κολλητός σου, σε γκρεμίζει με κάθε πιθανό τρόπο, τότε ο άλλος, ο τυχαίος, τι θα σου κάνει; Σε ποια λόγια ή πράξεις να στηριχτείς και να πιστέψεις πια; Γιατί κι οι επόμενοι να μην θέλουν απλά να πάρουν από εσένα αυτό που τους λείπει και φεύγοντας να σ’ αφήσουν ακόμη μια φορά να αναρωτιέσαι τι κάνεις λάθος; Μια φορά και έναν καιρό… σου γκρέμισαν κάθε ελπίδα, κάθε πίστη, όλα τα κουτάκια του μυαλού σου κι αυτοί έζησαν καλά… Εσύ;
Τζο