Πολλοί πιστεύουν πως οι δεύτερες, τρίτες ευκαιρίες, μα ακόμη και οι πρώτες, είναι χαμένος χρόνος. Μπορεί να έχουν δίκιο, η ιστορία άλλωστε αυτό αποδεικνύει. Τι γίνεται όμως όταν πίσω από τις ευκαιρίες που δίνουμε, κρύβονται οι δικές μας επιθυμίες, οι δίκες μας προσδοκίες, η δική μας αδυναμία; Όσο πιο δυνατός είσαι στην καθημερινότητά σου, τόσο αδύναμος είσαι να διαχειριστείς τα συναισθήματά σου, τα θέλω σου, τη ζωή που σου ανήκει.
Έτσι καθημερινά πείθεις τον εαυτό σου ότι δίνεις μια ακόμη ευκαιρία, δίνεις την τελευταία ευκαιρία για να μπορέσεις να συνεχίσεις να ζεις, απλά να ζεις. Να συνεχίσεις ακούσια να αναπνέεις, να αφήσεις το μυ που λέγεται καρδιά να συνεχίσει να πάλλεται κι έτσι απλά να ζεις. Καθημερινά το ίδιο μοτίβο, όταν ζεις σε ένα τοξικό, χειριστικό, αφιλόξενο περιβάλλον. Όταν ο “άνθρωπος σου”, αυτός που διάλεξες εσύ να ζήσεις μαζί του, σε μηδενίζει, σε προδίδει, σε απορρίπτει, σε απογοητεύει δίχως ίχνος ανθρωπιάς. Νιώθεις ότι σου καταπατά την αξιοπρέπειά σου, την ανθρώπινη υπόστασή σου. Ε, όχι λοιπόν, εσύ το κάνεις αυτό στον ίδιο σου τον εαυτό!
Ο καθένας είναι άξιος των πράξεών του, μόνο για τον ίδιο τον εαυτό του. Πάρε λοιπόν το χρόνο σου, δέξου πρώτα εσύ ο ίδιος τις αδυναμίες σου και θα έρθει η δύναμη που ξέρεις καλά ότι κρύβεις μέσα σου να σε λυτρώσει. Δεν θα σε λυτρώσει ο άλλος, αν παραδεχτεί την χειριστική του συμπεριφορά απέναντί σου. Δεν θα σε λυτρώσει αν φύγει, ενώ εσύ τον διώχνεις, γιατί θέλεις απεγνωσμένα να μείνει.
Παραδέξου στον εαυτό σου ότι όλες αυτές οι ευκαιρίες είναι ευκαιρίες που δίνεις πραγματικά σε εσένα τον ίδιο. Θα σε βοηθήσουν να σε γνωρίσεις ποιος είσαι. Θα σου δείξουν τα μονοπάτια που λαχταράς να βαδίσεις και αυτά που θέλεις να τρέξεις όσο πιο γρήγορα μπορείς, για να βγεις στο ξέφωτο και να ξαποστάσεις. Αν σε βοηθάει, ονόμασέ τες πρώτες, δεύτερες, τρίτες, τελευταίες. Γιατί όταν ο άλλος έχει εξαντλήσει και την τελευταία εικόνα στη ζωή σου, δεν δικαιούται απολύτως καμία ευκαιρία στη δική σου ζωή.
Ειρήνη Αποστολίδου