Γιατί η δική μου κόκκινη γραμμή, λέγεται αξιοπρέπεια…

Διαφορετικά τα όρια του καθενός, διαφορετικές οι αντοχές κι η ελαστικότητα της ανοχής. Διαφορετικά τα “μπορώ”, τα “θέλω” και τα “ανέχομαι”. Κι ίσως δεν γίνεται να υπάρξει σχέση χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς βήματα πίσω, χωρίς υπομονή. Μα ίσως δεν πρέπει να υπάρχει και σχέση χωρίς σεβασμό, κατανόηση, αλήθεια και αποδοχή. Ίσως δεν πρέπει να υπάρχει κι ας υπάρχουν τόσες εκεί έξω, από κάποιους που φοβούνται τη μοναξιά περισσότερο απ’ τα μισά, διαλυμένα, νεκρά, ανάπηρα δεσίματα. Θέλει δύναμη να είσαι μόνος λένε, μα πόση δύναμη δεν θέλει να καταπιέζεσαι, να σπας τον εαυτό σου για να ταιριάξεις σε καλούπια που δεν χωράς, να κρατάς με το στανιό την ψυχή σου στο σκοτάδι; Σε λάθος σημείο ίσως δίνεις δύναμη λοιπόν…

Κι απ’ την άλλη, είναι κι εκείνοι που ξέρουν να αγαπούν, να συμβιβάζονται, να κάνουν πίσω βήματα, να υπομένουν. Είναι κι αυτοί που θέλουν και μπορούν να συνυπάρξουν, χωρίς να έχουν την ανάγκη να καπελώσουν τον άνθρωπό τους. Μα μην αυταπατάσαι… όσο στωικοί, ήρεμοι, λογικοί, συνειδητοποιημένοι κι αν είναι, έχουν κι εκείνοι τις κόκκινες γραμμές τους, τα όρια που θέτουν και που αν προσπαθήσεις να τα ξεπεράσεις, δεν υπάρχει επιστροφή, δεν υπάρχει συγχώρεση, δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία. Γιατί είναι κι εκείνοι, που η δική τους κόκκινη γραμμή, λέγεται… αξιοπρέπεια.

Κάτσε και κοίτα λοιπόν τι γίνεται αν περάσεις αυτή τη γραμμή… Κάτσε και κοίτα πώς φεύγει εκείνος που σέβεται τον εαυτό του, τα όρια και τα πιστεύω του. Χωρίς φωνές, χωρίς υστερίες, χωρίς σκηνές. Αθόρυβα, γυρνά την πλάτη κι αποχωρεί. Χαρίζει κι ένα χαμόγελο, γιατί ξέρει πως κάποτε θα εκτιμηθεί. Και όταν έρθει εκείνο το “κάποτε”, ξέρει πως θα βρίσκεται τόσο μακριά, που δεν θα μπορεί να αγγιχτεί, που δεν θα μπορεί τίποτα να τον επιστρέψει, τόσο μακριά που όσο δυνατά κι αν φωνάξουν το όνομά του δεν θα το ακούσει.