Όσο δύναμη κι αν έχεις, κάποια στιγμή θα λυγίσεις. Από κάποια μέρα και μετά, κανείς δεν αντέχει, γι’ αυτό βλέπουμε ανθρώπους δυνατούς να καταρρέουν. Άνθρωποι που στέκονται πραγματικά όρθιοι μέχρι να τελειώσει η μπόρα κι αναρωτιόμαστε μα πώς αντέχουν να είναι εκεί, να δίνουν τέτοια μάχη, ακόμη κι αν όλα φωνάζουν γύρω τους; Αλλά δεν σταματούν. Είναι γιατί θέλουν να εκπληρώσουν μέχρι τέλους το σκοπό τους.
Εκείνοι που σπάνια δίνουν προτεραιότητα στον εαυτό τους, διότι κάποιοι πρέπει να είναι οι “δυνατοί της ιστορίας”, ξεχνώντας ένα “αλλά” που όσο κι αν έβγαινε, δεν το άφηναν να πάρει θέση. Όμως εμφανίζεται όταν αφήνουν ελεύθερο τον εαυτό τους, πέφτουν όσο κανείς άλλος, ξεχειλίζουν τα αμέτρητα “γιατί” κι από αδυναμία, αλλά και γιατί κάπου, κάπως πρέπει να ξεσπάσουν κι αυτοί. Πέρασαν πολλά, έφτασαν στα όρια, γέμιζαν κι άδειαζαν μέρα νύχτα για να μην δυσαρεστήσουν ποτέ τίποτα και κανέναν και πάνω από όλα τον ίδιο τους τον εαυτό.
Δέσποινα Γρηγοριάδη