Δεν άντεξα απόψε… λύγισα τόσο που οι λυγμοί δεν είχαν σταματήσει λεπτό. Έξω γιορτή και μέσα κηδεία. Εσύ αλλού και εγώ μόνη. Περίεργο συναίσθημα, μόνη και μέσα μου. Ήταν τόσο έντονο, που φοβόμουν να το δεχτώ. Πήρα το βιβλίο μου και άρχισα να διαβάζω, δεν ήθελα να κάνω κάτι ξεχωριστό και επειδή ήταν Χριστούγεννα με εκνεύριζε ακόμα περισσότερο το πού ήσουν, έκανα δήθεν ότι διάβαζα, μέχρι που έπιασα το κινητό μου – ένα χαμένο στοίχημα με τον εαυτό μου – και ναι, σε κάλεσα και ναι, δεν το σήκωσες… Αυτό το περίμενα… Πήρα τα κομμάτια μου και τα πήγα να ψοφήσουν. Πώς γίνεται ένας άνθρωπος να φτάνει τόσο χαμηλά για κάποιον που τον είχε τόσο ψηλά; Θυμήθηκα την κουβέντα σου “Μην με έχεις τόσο ψηλά! Άνθρωπος είμαι!”. Έπεσες απότομα, αλλά για να μην χτυπήσεις, έβαλα τον εαυτό μου κάτω. Πόσο σε αγάπησα, δεν ξέρω ούτε εγώ! Δεν άκουσα ποτέ μια καλή κουβέντα από σένα και στα τελευταία μας είπα και εγώ ένα σωρό…

Μέρες μετά, αυτή η μόνιμη ρουτίνα, θλίψη, κλάμα και ψεύτικο χαμόγελο, είχε γίνει βαρετή. Κάπου είπα να ξεδώσω, ένα βήμα παρακάτω (μικρό), γιατί το μέσα δεν αλλάζει πορεία και τότε πάλι το ίδιο λάθος, ένιωσα τύψεις και μόνο στη σκέψη, λες και εσύ θα έκανες το ίδιο ή σε ένοιαζε. Η τύχη μου όμως αυτή τη φορά… το απάντησες. Και εκεί στα τίποτα, άσχημα, ίδια λόγια που λέγαμε, σε ρώτησα “με μισείς;”. Και τότε είπες ναι! Για σκέψου, είπες ναι! Λαχταρούσε η ψυχή χρόνια ένα “σ’ αγαπώ”, μια γλυκιά κουβέντα και ποτέ δεν ήρθε! “Σε μισώ!”… Έκανα λάθη ναι, είπα πολλά ναι και εσύ, αλλά ποτέ δεν σε μίσησα. Η αδυναμία μου με έκανε έτσι φθηνή και χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας.

Έμεινα ώρες άφωνη και κλαμένη. Με πήρε ο ύπνος όρθια, με ένα τσιγάρο στο χέρι, βήχα να σπάει κόκκαλα και δέκατα. Άνοιξα τα μάτια μου και δεν πίστευα τι έζησα! “Σε μισώ!” στα αυτιά μου η φωνή σου… Και πάλι δουλειά με τον ψυχολόγο και πάλι τιμωρία τον εαυτό μου… Δεν θα λυτρωθώ ποτέ! Και να ξέρεις, τελικά το να με μισείς σημαίνει ότι με σκέφτεσαι, όχι θετικά, αλλά σου περνάνε από το μυαλό εικόνες δικές μας και όχι, δεν θες να με δεις, αλλά με κάνεις εικόνα. Απαντάς, αλλά η φωνή σου δεν είναι θερμή. Και μου χρέωσες ότι φταίω για όλα αυτά και που έμεινα μόνη…