– Τζο μου είσαι 5.5 εβδομάδων…
– …σιωπή…
– Eπιθυμητή εγκυμοσύνη ε;
– …ξανά σιωπή… ένα αγγελάκι απ’ τη μια να ζητωκραυγάζει και το διαβολάκι φώναζε “ΟΧΙ!”…
– Σε λίγες μέρες θ’ ακούσουμε την καρδούλα του… το διαβολάκι έβγαλε τον σκασμό μια για πάντα!
Ξαπλωμένη στο αριστερό μου πλευρό, η φουσκωμένη πια κοιλιά μου έχει μαζευτεί στα δεξιά. “Στριμώχτηκες μικρό μου!”. Σηκώνομαι, φλουυυππ επανήλθες στην θέση σου! Τι πιο όμορφο να σε νιώθω ζωντανή και ζωηρή μέσα μου! Το πρώτο βράδυ καθώς κοιμόσουν, σε κοιτούσα. Τι έρωτας! Τι χτύπος τρελός και δυνατός είναι αυτός που νιώθω στα στήθη μου; Πρωτόγνωρο… Είσαι μια σταλιά! Μια σταλίτσα που έμελλε να γίνει η δύναμή μου, μια δύναμη που δεν ήξερα ότι θα μπορούσα να έχω! Το βράδυ που χάσαμε την μαμά μου, γύρισα απ’ το νοσοκομείο και παρότι ακόμα σταλίτσα, χωρίς να πεις λέξη, με κοίταξες στα μάτια όλο παράπονο και απλά μ’ αγκάλιασες. Γαλήνεψα… Σε κάθε δυσκολία ήσουν το χαμόγελο που μου έλεγε “Είμαι εγώ εδώ μανούλα! Προχώρα!”. Πόσο υπέρτατη και ανιδιοτελής αγάπη μπορεί να χωρέσει ένας άνθρωπος; Πόση δύναμη να κινήσει βουνά, να τα βάλει με θεούς και δαίμονες μπορεί να βρει από αυτή την μικρή σταλίτσα; Καρδιά της καρδιάς μου, ψυχή της ψυχής μου, δύναμη και έμπνευσή μου… Παιδί μου, κόρη μου, φλουρί μου!
Τζο