Άλλη μια χρονιά που θα ξεκινήσει δίχως εσένα. Άλλη μια χρονιά που θα ξυπνήσω και δεν θα είσαι εκεί να σε κοιτώ. Άλλη μια χρονιά που θα χάσω κάθε λεπτομέρεια της καθημερινότητάς σου. Ο καφές δεν θα είναι τόσο γλυκός όσο εσύ. Τα καβουρντισμένα αμύγδαλα δεν θα έχουν την ίδια μυρωδιά όπως τα έφτιαχνες τα πρωινά της Κυριακής. Τίποτα δεν είναι το ίδιο δίχως εσένα. Η αύρα σου, η δύναμή σου, τα χέρια σου, τα χείλη σου, δεν θα είναι στο προσκεφάλι μου. Πώς να ζήσω δίχως εσένα άλλη μια χρονιά; Πώς; Απάντησέ μου!
Η μοναξιά βασιλεύει στο σπίτι μας πια. Οι γιορτές τελείωσαν κι εσύ δεν ήσουν εκεί. Τι να περιμένω άλλο πια από εσένα; Πόσα ποτά να πιω για να σε ξεχάσω; Δεν αναπληρώνεται το κενό αυτό. Σ’ αγαπώ ακόμα, αλλά δεν αντέχω. Έζησα δίπλα σου μια ζωή μισή. Πώς μπόρεσες να μου το κάνεις αυτό! Στήσαμε μια ζωή μαζί… Μα τι λέω; Στήσαμε μια ζωή ο καθένας μόνος του. Μακριά από εμάς οι υποσχέσεις, τα καλοστημένα ψέματα. Η ζωή μου. Η ζωή σου. Η ζωή δίχως “μαζί”. Πώς τα κάναμε έτσι; Πώς αφήσαμε να μας νικήσει ο εγωισμός μας; Δεν ήμασταν έτοιμοι για το “μαζί”. Το μόνο που φτιάξαμε, ήταν ένα τέλειο “χώρια”…
Χρυσάνθη Σ.