Πού να το περίμενα, πως μετά από εκείνα τα δάκρυα πόνου, θα στεκόμουν σήμερα μπροστά στο μεγαλείο της ζωής με δάκρυα χαράς κι ευγνωμοσύνης για όσα μας επιφύλασσε το πεπρωμένο! Για όσα μας επιφυλάσσει ακόμη! Και να μου το έλεγαν, ούτε που θα το πίστευα! Τα χείλη μου μεθούν απόψε από τη χαρά της ζωής που αιωρείσαι μέσα στην καρδιά μου, ολόφωτος, σαν λαμπερό αστράκι. Μεθά απόψε η σκέψη μου από την αόρατη υπερδύναμη της αγάπης.
Και σου χαμογελώ. Γιατί η ζωή είναι ένα θαύμα, όπως το πεπρωμένο που απλώνεται στον ουρανό, πως εσύ κι εγώ. Κι όλα γίνονται αβίαστα, απροσχεδίαστα και κάπως μαγικά. Κι όλο σε σκέφτομαι. Ασταμάτητα. Η σκέψη ρέει κοντά σου αρμονικά, με μόνο οδηγό την πυξίδα της καρδιάς μου κι όλα μοσχοβολούν αγάπη. Εγώ, εσύ, οι ζωές μας, οι μέρες μας, οι άνθρωποι τριγύρω μας, ακόμη και το πιο πικρό μας δάκρυ.
Όλα μοσχοβολούν ζωή. Λίγο πριν κοιμηθώ, η μοίρα με προστάζει όμορφα λόγια να σου στέλνω, ήρεμα κι απαλά. Γιατί το πεπρωμένο αυτό με ορίζει να κάνω σε σένα που αγαπώ. Κάθε που ξημερώνει σου στέλνω ένα ευχαριστώ. Για όλα. Που υπάρχεις στη ζωή μου. Έτσι παράδοξα και θαυματουργικά. Και μια συγνώμη σου ψιθυρίζω κάθε πρωί. Μη τυχόν και σε πλήγωσα άθελά μου. Μία συγνώμη και ένα ευχαριστώ αν μπορώ να σου πω, τότε είμαι ευτυχισμένη. Τότε καταλαβαίνω πως άλλες λέξεις δεν χρειάζομαι μέσα στο θαύμα της ζωής. Στο πεπρωμένο μιας νέας, δικής μας, γλυκιάς αυγής.
Ελένη Ισπόγλου