Τόσα παραμύθια από τα παιδικά μας χρόνια να έχουν διεισδύσει στο είναι μας, με εκείνον τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο, που θα κατέφθανε να μας γλυτώσει από την κακιά μητριά, τις κακές επιλογές, τη δυσβάσταχτη ζωή. Να μας σώσει με το φιλί της ζωής και να μας χαρίσει απλόχερα όλα αυτά που είχαμε ονειρευτεί ως την αναμονή της άφιξής του.
Έπειτα περάσαμε σε άλλες εποχές, γεμάτες από ινδάλματα που κοσμούσαν με πόστερ τους τοίχους των εφηβικών μας δωματίων. Τραγουδιστές, ηθοποιούς, μοντέλα, διασημότητες κάθε μορφής. Ξεροσταλιάζαμε χαζεύοντάς τους με τις ώρες και ελπίζαμε να τους γνωρίσουμε έστω ένα λεπτό από κοντά, για να ρουφήξουμε λίγο από τη λάμψη των φώτων, τη φανταχτερή ζωή και την αψεγάδιαστη μορφή από τα είδωλά μας. Συμβιβαζόμασταν έστω και με ένα αυτόγραφο, που το φυλάγαμε σαν τον πιο πολύτιμο θησαυρό μας, παρέα με την προσδοκία μας να συναντήσουμε κάποιον αντάξιό τους, ώστε να νιώσουμε όλα αυτά τα συναισθήματα που μας εξίταραν και μας έκαναν να φαντασιωνόμαστε μια παραμυθένια πραγματικότητα.
Έπειτα σαν ενήλικες ακούγαμε και βλέπαμε από γνωστούς και φίλους τις τέλειες οικογενειακές ζωές, με πρωταγωνιστή τον άντρα εκείνον που φρόντιζε το σπίτι του και είχε τη γυναίκα του κορώνα στο κεφάλι του. Ο επαγγελματίας που έφερνε τα λεφτά στο σπίτι και πρόσφερε μια άνετη ζωή, η ψυχή της παρέας στο φιλικό κύκλο, ομορφάντρας και ντελικανής αφού φρόντιζε τον εαυτό του και πρόσφερε στους γύρω του και στο κοινωνικό σύνολο. Αν κοιτάξεις προσεκτικά τριγύρω, θα δεις πόσα λίγα είναι αυτά τα σπίτια που φωλιάζει στον πυρήνα τους η ειλικρίνεια, ο σεβασμός και η εκτίμηση…
Και κάπως έτσι πιστέψαμε σε όλα εκείνα τα παραμύθια που μας πλασάρουν τόσα χρόνια και όλη μας τη ζωή προσδοκούσαμε πάντα εκείνον που θα μας σώσει και θα μας δώσει εκείνα όσα είχαμε ονειρευτεί. Φρούδες ελπίδες όλα! Ένα παραγεμισμένο μπαλόνι που σκάει, μια τέλεια βιτρίνα που διαλύεται σαν χάρτινος πύργος και ένα όνειρο που τελικά καταλήγει σε εφιάλτη. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις, αλλά πρέπει να βγεις με το δίκαννο να τις ψάχνεις.
Έπρεπε τα παθήματα να γίνουν μαθήματα, για να μάθουμε να ξεχωρίζουμε τις προσδοκίες από την «πραγματική» πραγματικότητα. Έπρεπε απλά να πάψουμε να πιστεύουμε στα παραμύθια, να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν θα έρθει κανείς και να τολμήσουμε να κοιτάξουμε στον καθρέπτη μας και να επιλέξουμε το είδωλό μας εκεί. Να το δούμε με συμπόνια, να το φροντίσουμε και να το αγαπήσουμε. Έπρεπε απλά να σώσουμε μόνοι μας τους εαυτούς μας. Στο δικό μου παραμύθι ακόμα προσπαθώ να με σώσω…
Stella