Πέρασε κ αυτή η μέρα… Περπατάω, κοιτάζω γύρω μου και βλέπω τα ίδια… Οι ίδιες καφετέριες, κόσμος στο ΑΤΜ, ο παλιός σταθμός των τρένων, το ίδιο πλακάκι στο πεζοδρόμιο εδώ και χρόνια. Το μυαλό μου ταξιδεύει σε όσα έζησα και σήμερα. Κι αυτά ρουτίνα, όσο και το πλακάκι στο πεζοδρόμιο που μοιάζει με σκακιέρα. Βλέπω χαμογελαστούς ανθρώπους, τους χαίρομαι κι ενδόμυχα τους ζηλεύω. Ζηλεύω αυτό το χαμόγελο που κάθε μέρα μεν είναι ζωγραφισμένο κατ’ ανάγκη και κατ’ απαίτηση στα χείλη μου, αλλά δεν μοιάζει σε τίποτα μ’ εκείνο το χαμόγελο, εκείνο το λαμπερό χαμόγελο που ζωγραφιζόταν στα μάτια μου και τόσο έλεγες ότι σου φωτίζει όλη την μέρα! Εκείνο το χαμόγελο που μόνο όταν σ’ έβλεπα ή σε άκουγα είχα.
Περπατάω ακόμα… Βλέπω ανθρώπους σκυθρωπούς, τους νιώθω. Πόσα τους βασανίζουν; Πόσες υποχρεώσεις, πόσα χαμόγελα σβησμένα από κάποιους σαν εσένα; Ποιος έσβησε το χαμόγελο από τα πρόσωπά τους και την ελπίδα απ’ την ψυχή τους; Φτάνω στο αυτοκίνητο, ανοίγω ράδιο, “Όνειρα χαμένα, όλα ήταν ψέμα…” ο πρώτος στίχος που αντηχεί στ’ αυτιά μου και τσακίζει το είναι μου. Έρχεσαι πιο έντονα τώρα στο μυαλό μου… Σε πόση μοναξιά με καταδίκασες; Σε περίμενα χρόνια κι αρκέστηκες στο απειροελάχιστο. Αυτές τις ελάχιστες στιγμές που έζησα κοντά σου, ήταν σαν χρόνια. Κοντεύουν Χριστούγεννα που είχαμε πει θα περνούσαμε κάποιες μέρες παραπάνω μαζί. Κοντεύουν γιορτές και μ’ άφησες εδώ μόνη ν’ αναπολώ τις στιγμές μας, τα σχέδιά μας και με πολλά αναπάντητα ερωτηματικά. Μ’ ένα κενό που νιώθω ότι κανείς δεν μπορεί πια ν’ αναπληρώσει. Θ’ αλλάξει σε λίγες μέρες ο χρόνος… άλλος ένας χρόνος χωρίς εσένα…
Τζο