Αυτές τις ημέρες τις γιορτινές, βρίσκω ακόμα έναν λόγο να μελαγχολώ… αναπολώ, λυπάμαι, χαίρομαι, αισθάνομαι, μα κυρίως σκέφτομαι εσένα! Δεν ξέρω γιατί, από όλες τις εικόνες του μυαλού μου, οι δικές σου είναι οι πιο φωτεινές! Εκείνες ξέρεις, που μου χαμογέλαγες και ήταν το χαμόγελο σου παιδικό, όμορφο, αυθεντικό! Ανάβουν φωτάκια παντού, πόσο όμορφη η πόλη όταν «ντύνεται» γιορτινά. Δεν μου αρέσει το τσουχτερό κρύο, θα ήθελα να μπορώ να χαρώ την πόλη. Στρίβω στις γωνίες του μυαλού και μας «βλέπω» να κρατιόμαστε χέρι με χέρι, με σκουφιά και κασκόλ, να τρέχουμε σε όλες τις γιορτές, έτσι για την χαρά της ζωής, να δοκιμάζουμε γλυκά και περίεργες γεύσεις από φαγητά άλλων τόπων και να γελάμε, χωρίς λόγο.
Την νέα χρονιά θα ευχόμουν να την περάσουμε μαζί… Μακριά από συγγενείς και φίλους, ν’ αλλάξουμε χρόνο αγκαλιά και έτσι να παραμείνουμε! Να αφήσουμε στην άκρη τον εγωισμό μας, τις διαφωνίες και τα μούτρα. Να ζήσουμε λίγο στην σιωπή των λέξεων και στην δύναμη των αισθημάτων και όλα να γίνουν αλλιώς. Αλλιώς να μιλάμε ο ένας στον άλλο, σαν πορσελάνινα αγαλματάκια, με χάρη και προσοχή, μην σπάσουμε και χαλάσουμε την τόση ομορφιά! Να φερόμαστε με περισσό ζήλο στις ανάγκες μας, να αφουγκραζόμαστε την λύπη, την απογοήτευση των καιρών. Να τρώμε και να πίνουμε τα επιθυμητά, να περνάμε όμορφα. Σοβαρός κάποια στιγμή με ρώτησες «Και ποιο το έργο της ζωής σου;», «Να περνώ όμορφα!» απαντώ σε παρόν και μέλλοντα χρόνο. Όλα θα γίνουν αλλιώς, όλα θα γίνουν ανάλαφρα, έτσι όπως αρμόζει στις ζωές αυτών που αγάπησαν πολύ. Δεν έχω να προσφέρω τίποτα άλλο πλέον. Μόνο πάθη και ανεμελιά. Κουράστηκα τα δήθεν τα κλισέ, τα πρέπει και τα μπορεί. Καμία ανασφάλεια στην ανεμελιά, κανένας φόβος στην χαρά. Όλα θα γίνουν αλλιώς… καλή χρονιά!
Ελένη Ρέγγα