Θα ήταν όμορφο να ξέρω πως με αγαπάς, πως αγαπάς ό,τι αγαπώ! Τι αγαπώ; Αγαπώ τα κύματα, τα βιβλία, τις σκέψεις, τα ταξίδια, τους ανθρώπους, τον καφέ και την σοκολάτα! Λένε πως τα αποθέματα σοκολάτας στον πλανήτη τελειώνουν σύντομα, άραγε θα τελειώσουν και οι άνθρωποι; Η αγάπη σου; Θα τελειώσει και αυτή; Λατρεύω τον ζεστό καφέ, χειμώνα καλοκαίρι. Να πίνω καφέ και να μιλώ για όλα τα ασήμαντα, να φλυαρώ, χωρίς να υπάρχει λόγος. Μα παρατήρησε, από τις συζητήσεις καταλαβαίνεις και τον άνθρωπο! Όχι πλήρως, αλλά τα βασικά. Από τα βασικά βλέπεις αν είναι βασανισμένος, αν νιώθει, αν είναι διαθέσιμος να επικοινωνήσει. Αν αγαπά την ζωή ή απλά την ακολουθεί.
Μπερδευτήκαμε, ακολουθήσαμε κατά πώς μας ήρθαν, κάποια δεν τα επιλέξαμε, αλλά και η σιωπή συγκατάβαση δεν είναι; Αχ μωρέ, μην μετανιώνεις, μην λες “άλλα θα έκανα αν ήμουν πιο νέα, αν είχα χρήματα, αν…αν…αν….”! ‘Έχει ηλικία η χαρά; Έχει ηλικία η ζωή; Δεν ξέρω, ώρες απελπίζομαι και αναζητώ μόνη την άκρη, σε ένα μπλέξιμο που μοιάζει απλό στην αρχή του, αλλά αν είναι απλό, γιατί μου προκαλεί σύγχυση;
Σκέφτομαι πως είμαι αρκετά «παλιά» για κάποια πράγματα, δεν συγκινούμαι εύκολα πλέον, δεν έχω αυτή την ελαφρότητα της ηλικίας του άλλοτε. Απροσάρμοστη μια ζωή! Τότε ντρεπόμουν, τώρα δεν μου «πάει». Κάποια πράγματα ή τα κάνεις την ώρα που πρέπει ή τα θάβεις για πάντα. Εσύ όμως με αγαπάς; Έχω τις αμφιβολίες μου τον τελευταίο καιρό. Και αναρωτιέμαι… ίσως να μην αξίζω την αγάπη σου. Αυτή με προστάτευε μια ζωή, αλλά τώρα νιώθεις και εσύ ίσως, πως δεν έχει την ίδια ένταση.
Νόρμες και κανόνες, εμπειρία και γνώση. Λέω, αλλά δεν κάνω. Ομίχλη παντού, μια πορεία σκόρπια. Έμαθα αργά να δίνω, ν’ αγαπώ. Κάτι λάθος συμβαίνει με εμένα! Γι’ αυτό σου λέω άσε με να κοιτώ τα κύματα, να κάνω όνειρα για τόπους μακρινούς, γεύσεις ξένες, έντονες! Κουράστηκα λίγο, χωρίς να πρέπει. Έχω πορεία ακόμα και οι ρομαντικοί δεν ζουν με χάρη σε αυτό τον κόσμο! Θαρρώ πως θα ήθελα έναν καφέ ακόμα και να γελάσω με ορμή σαν να μην με νοιάζουν και πολλά. Και αύριο πάλι πιάνω τα σοβαρά να βρω μια λύση…
Ελένη Ρέγγα