Στην αρχή πόνεσα τόσο, που η όψη μου είχε γίνει ένα με το σκοτάδι. Το βλέμμα μου κενό και το σώμα μου δεν υπάκουε στις εντολές. Στη πορεία η θλίψη έγινε θυμός και όλα άλλαξαν. Ο θυμός έγινε η αρχή, για να δω ότι αυτή η πλευρά του εαυτού μου είχε ξεπεράσει το φυσιολογικό. Η εμμονή να σε καταστρέψω δεν άφηνε χώρο για τίποτα άλλο και στη πραγματικότητα πάλευα την καρδιά μου που είχα μισήσει τόσο, που τη κουβάλαγα πάνω μου κι ήθελα να την πετάξω, όπως κάθε τι δικό σου. Μια χαμένη αξιοπρέπεια κάπου στα αζήτητα και η ψυχή μου κλεισμένη στο δωμάτιο των τρελών. Τι σου έφταιξε; Η αγάπη μου; Τι σου ζήτησε η καρδιά μου, που άξιζε τέτοιο φονικό;
Μόνοι μας πια και οι φωνές μας μαχαίρια σε κάθε ερώτηση, όταν και εφόσον κάποιος μας θυμηθεί να εκτοξεύσει και άλλο πόνο… Και ακόμα αυτό το διάστημα της αποχής , της απουσίας, ένα μικρό άτρωτο κομμάτι της καρδιάς ακούει στο όνομά σου, πικρέ μου έρωτα, μοναδικέ μου δολοφόνε… Μια ζωή δεν φτάνει να σου πω για κάθε λεπτό τι ζω! Όλα τα συναισθήματα, σφαίρες που γαζώνουν το μυαλό. Και αυτές οι γιορτές, θάνατος που τρέχει πάνω μου. Και αυτό όλο το έργο κλείνει με τον νέο μου εαυτό. Νεκρή σε σώμα, με σκέτα όργανα, άχρηστα να δεχτούν αγάπη και άνθρωποι κοντά να δώσουν μια ευκαιρία για έναν έρωτα. Κι εγώ σκοτώνω ασταμάτητα άμαχο πληθυσμό, που άθελά του ήρθε κοντά μου και αυτοί στη πορεία με τη σειρά τους θα σκοτώσουν και άλλους αθώους… Αυτός ο φαύλος κύκλος δεν θα τελειώσει ποτέ! Μόνο η αγάπη μπορεί, μόνο εκείνη δίνει ζωή, μόνο εκείνη κάνει τις γιορτές πιο όμορφες. Αρκεί να εμπιστευτούμε την αγάπη! Στις αναμνήσεις που θα κάνουν τα μάτια να δακρύσουν, μπροστά στο δέντρο με τα φωτάκια, η μόνη ευχή ας είναι να αγαπηθούν όσοι δεν αγαπήθηκαν και ας συγχωρέσουμε όσους μας αγάπησαν λάθος…
Κατερίνα Ηλέκτρα (Κ.Η.🖤)