Ας ξεκινήσω με αλήθειες μόνο! Είμαι πολύ φίλος με τον… Σκρούτζ. Δεν μ’ αρέσουν οι γιορτές βρε αδελφέ! Δεν καρδιοχτυπώ για τα Χριστούγεννα ή μάλλον για να το θέσω σωστά, τη Γέννηση του Χριστού μπορώ να την τιμήσω και την ευλαβούμαι με τον δικό μου τρόπο, με σεβασμό και κατάνυξη. Όταν βλέπω όμως αυτή τη φρενίτιδα με τα λαμπιόνια που κρέμονται παντού σαν χασαποταβέρνα των ‘80s και τα χαμογελαστά πρόσωπα με μάτια που αστράφτουν στη θέα του νέου playstation ή του iphone 1018 ξέρω ‘γω, τότε αρχίζω και τρέμω. Φοβάμαι αλήθεια την επιδρομή στις βιτρίνες από νέους που θέλουν σώνει και καλά να τις καταπιούν ολόκληρες, με ό,τι στραφταλίζει περισσότερο για να το φορέσουν. Ας μην αναφερθώ στο φαγοπότι, το ρωμαϊκών διαστάσεων που απαντάται κοντά στη μέση ηλικία κυρίως και άνω. “Θα φάμε, θα πιούμε…” και ξέρετε το υπόλοιπο της ρήσης. Γιορτές με φώτα και παράτες, δεν είναι γιορτές φίλε μου. Χαρά για μένα είναι να νιώσω την αγάπη μέσα μου, ακόμα και γι’ αυτόν που θέλω να του σπάσω τη μούρη. Ακόμα και γι’ αυτόν που κουτσομπολεύει μικρονοϊκά ή εκείνον που κοιτάζει με το βλέμμα κενό κι εύχεται μόνο το κακό. Μπορείς; Εδώ θα φανεί το νόημα των Χριστουγέννων. Όλα τ’ άλλα φαντάζουν σαν πυροτέχνημα. Καίγεται, εντυπωσιάζει και χάνεται…
Στέλλα Σωτήρκου