Τα Χριστούγεννα είναι η πιο απαίσια εποχή του χρόνου για μένα… Μισώ τις γιορτές! Στολίζω το σπίτι νωρίς κάθε χρόνο, για να πατάξω αυτή την αίσθηση, αλλά θέλω να μαζέψω και να εξαφανίσω τα πάντα μόλις πλησιάσουν οι μέρες. Νόμιζα ότι έχω κι εγώ τη μελαγχολία των γιορτών, όπως αρκετός κόσμος. Δεν έχω τίποτα καλό να θυμάμαι, πάρα μόνο μοναξιά και εγκατάλειψη ζώντας με «όλη» την οικογένεια. Ποια οικογένεια; Την πατρική; Απούσα, καταπιεστική, χειριστική, τοξική… Χρόνια ολόκληρα περίμενα, προσδοκούσα αυτό το κάτι που θα με έκανε να νιώσω μέλος της. Μεγάλωσα και το κενό αυτό γινόταν όλο και μεγαλύτερο.
Γνωριστήκαμε Χριστούγεννα και πίστεψα ότι γιατρεύτηκα. Πόσο έξω έπεσα! Κάναμε μαζί οικογένεια και το μοτίβο παραμένει ίδιο. Τελικά ναι, επιλέγουμε για σύντροφο αυτόν που μας κάνει να νιώθουμε οικεία, ακόμη και όταν αυτό που έχουμε μάθει, μας προκαλεί πολύ πόνο. Θέλει πολύ δουλειά, πολύ κουράγιο, πολύ δύναμη να αποτινάξουμε από πάνω μας τους ρόλους που γαλουχηθήκαμε και ανθίσαμε με αυτούς. Όσο και αν νιώθω ότι δεν θέλω άλλο, όσο κι αν αγωνίζομαι καθημερινά, έχοντας φυσικά υποστηρικτική βοήθεια ειδικού, είναι πράγματι πάρα πολύ δύσκολο.
Δεν κάνω σενάρια γι’ αυτά τα Χριστούγεννα. Θέλω απλά να τα ζήσω. Θέλω να νιώσω. Δεν θέλω λυτρωτικά κλάματα, θέλω κλάματα χαράς, ευγνωμοσύνης. Θέλω όταν περάσουν να μην πονούν τα μαγουλά μου από ψεύτικα επιτηδευμένα χαμογελά εικονικής χαράς και ευημερίας. Καλά Χριστούγεννα λοιπόν!
Ειρήνη Αποστολίδου