Μέσα σε μόλις δύο χρόνια, όλα καταρρεύσαν σαν χάρτινοι πύργοι. Τα πάντα γύρω μου θολά και βουτηγμένα στο απόλυτο σκοτάδι. Ήταν η περίοδος που εκτός από θάνατο γύρω μου, χάθηκαν και άνθρωποι. Η μοναξιά βγήκε μέσα από την ψυχή μου και τύλιξε όλο μου το είναι. Κάθε μέρα ίδια με την προηγούμενη. Σπίτι, δουλειά και ξανά από την αρχή. Η ζωή μου βουτηγμένη μέσα στις αναμνήσεις. Στο σήμερα, στο χθες, δεν ζούσα απλά υπήρχα. Και τότε ήρθες εσύ, φάρος της κομματιασμένης μου ζωής, να μου απλώσεις το χέρι σου και να με τραβήξεις ξανά στο φως.
Ήρθες σαν αγγελιοφόρος, σαν πιστός σύντροφος, σαν κάποιος να σε έστειλε. Μου άπλωσες το χέρι χωρίς να στο ζητήσω. Το είδες στα μάτια μου ότι σε χρειάζομαι και διάβασες την ψυχή μου. Μου άπλωσες το χέρι χωρίς να με ξέρεις, χωρίς να γνωρίζεις πόσες ανοιχτές πληγές στάζουν μέσα μου αίμα. Απλά με έπιασες από το χέρι, μου χαμογέλασες και από τότε όλα είναι αλλιώς. Δεν με ήξερες, αλλά μου έδωσες ξανά την ανάσα που χρειαζόμουν για να συνεχίσω να ζω!
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/