Κλείνω τα μάτια στα λαμπάκια που με κατακλύζουν. Περνώ με σκυφτό κεφάλι από τα μαγαζιά που έχουν στολίσει κάθε σπιθαμή και τα ηχεία τους εκτοξεύουν μόνο χριστουγεννιάτικη μουσική. “Άραγε είμαι μόνη σ’ όλο αυτό;”, μονολογώ. Αν κρίνω όμως απ’ το βλέμμα κάποιων γύρω μου, μάλλον μοιραζόμαστε τα ίδια συναισθήματα. Ίσως η απαίτηση των ημερών, που σε θέλει σώνει και καλά να ζήσεις το οικογενειακό χριστουγεννιάτικο δείπνο σε μια ατμόσφαιρα θαλπωρής και αγάπης. Ίσως η διάθεση που επιβάλλεται να ‘ναι στα ουράνια ανεβασμένη… Κάπως έτσι καταλήγω κάθε τέτοια εποχή ήδη εξαντλημένη απ’ τους ρόλους που μοιράζονται. Γιατί πρέπει να τον υποστηρίξω κι αυτή τη χρονιά; Θα κάνω την δική μου ανατροπή! Οτιδήποτε ακούω ή νιώθω, θα το πω. Έτσι απλά, αλόγιστα θα πει κάποιος… Αληθινά όμως, χωρίς να με πιέζουν τα “πρέπει” και τα “δήθεν”. Δεν νιώθω καθόλου καλά! Νιώθω τη μοναξιά χειρότερα από ποτέ αυτές τις γιορτές. Αν έχεις πρόβλημα, ψάξε να βρεις μια πιο χαρούμενη συντροφιά, αλλιώς έλα εδώ, σου ανοίγω το σπίτι μου διάπλατα, για να κουρνιάσεις και να μοιραστούμε τον πόνο μας. Εγώ προειδοποίησα πάντως, έτσι ώστε να γιορτάσουμε αληθινά. Γιατί η μοναξιά τελικά, μπορεί κάποιες φορές να ‘ναι η μεγαλύτερη ευλογία!
Στέλλα Σωτήρκου