Θυμάμαι τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων, πως δεν είχαμε πολλά, είχαμε όμως ζέστη στο σπίτι, φαγητό και ήμασταν μαζί. Σχεδόν κανένα παιδί τότε δεν λάμβανε δώρο Χριστουγέννων. Γι’ αυτό τον λόγο υπήρχαν τα κάλαντα! Τα θυμάμαι σαν μια ταλαιπωρία ομολογώ, διότι ξυπνάγαμε πριν χαράξει! Το κίνητρο να βγούμε στο κρύο αχάραγα να πούμε τα κάλαντα, ήταν ισχυρό, διότι με τα χρήματα αυτά θα αγοράζαμε το δώρο μας! Ο πρώτος που έλεγε τα κάλαντα σε κάθε σπίτι, έκανε «ποδαρικό» και έπαιρνε τα περισσότερα χρήματα, οπότε χαλάλι το πρωινό ξύπνημα! Τότε οι άνθρωποι άνοιγαν τις πόρτες τους όσο φτωχοί και αν ήταν και βλέπαμε στα μάτια τους χαρά και ελπίδα, παρά την κοινή μοίρα και κατάσταση στην οποία βρισκόμασταν όλοι. Με τα χρήματα από τα κάλαντα, πηγαίναμε στο κέντρο της Αθήνας, στο περίφημο Μινιόν και χαζεύαμε με τις κυλιόμενες σκάλες και το πλήθος των παιχνιδιών. Τα θέλαμε όλα, αλλά καταλήγαμε να πάρουμε κάτι μικρό και απλό, όσο έφταναν τα χρήματά μας. Τα Χριστούγεννα ήταν για εμάς μια προσμονή ότι κάτι θ’ αλλάξει, κάτι διαφορετικό θα συμβεί. Ποτέ δεν συνέβαινε κάτι, απλά πάντα ήμασταν καλά και μαζί και πολλά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησα την αξία εκείνων των στιγμών. Την χαρά να ζεις την στιγμή!
Στολίζαμε σχεδόν πάντα τελευταία στιγμή, λόγω του ότι και οι δυο γονείς δούλευαν πολύ. Το χριστουγεννιάτικο δέντρο ήταν πραγματικά τραγικό, τα κλαράκια του σχεδόν μαδημένα από την πολλή χρήση και τα στολίδια απομεινάρια άλλων εποχών, γυάλινα, με φτερά αγγέλων σπασμένα, με μπάλες μισές και ό,τι λογής στολίδι άσχετο πάνω στο δέντρο! Θύμιζε κιτσ ταινία με πρωταγωνιστές εμάς. Αλλά είχε ένα συστατικό, που στα δικά μας μάτια το έκανε πανέμορφο! Είχε στολιστεί με αδελφική αγάπη, εντάξει και λίγα σπρωξίματα, ποιος πρώτος θα στολίσει, ποιος θα βάλει το αστέρι και κάπου πάνω στο στόλισμα – γκρίνια. Σπάγαμε και δυο τρία φωτάκια, αλίμονο! Η μητέρα πότε δεν διόρθωνε το δέντρο, το άφηνε να στέκεται «καρνάβαλος» και χαμογελούσε με στωικότητα, γνωρίζοντας πως τα Χριστούγεννα είναι όπως τα νιώθουν τα παιδιά, δεν έχουν σημασία τα στολίδια. Θυμάμαι ακόμα πλήθος ευωδιαστών γλυκών και φαγητών, όπως και την προετοιμασία τους, την περιέργεια να δούμε και να δοκιμάσουμε από τα μετρημένα υλικά των γλυκών. Θυμάμαι την λειτουργία των Χριστουγέννων, αχάραγα και αυτή, ένας δεύτερο βασανισμός της παιδικής ηλικία μας, αλλά μας αντάμειβαν τα κοτίσια συκωτάκια με αυγά ομελέτα που μας περίμεναν μετά στο σπίτι. Μα κυρίως θυμάμαι την χαρά και την παιδικότητα που δεν γυρνά πίσω πότε ξανά…
Ελένη Ρέγγα