Αρχές Νοέμβρη και ανυπομονώ να στολίσω, να γεμίσω φωτάκια, χρώματα και χρυσόσκονη. Παράδοση πλέον ο στολισμός, 29 Νοεμβρίου σαν επέτειος, στολίζεται η μικρή φωλίτσα μου. Πάντα φωνάζω την μαμά από την Θεσσαλονίκη. Ο στολισμός για μένα είναι ιεροτελεστία, δεν είναι κάτι απλό, δεν είναι καθημερινή μέρα. Από το πρωί ο χώρος μοιάζει με αποθήκη, παντού σκόρπια κουτιά με στολίδια, το δέντρο κάπου κρυμμένο και σκάλες που φτάνουν ως τον ουρανό, ίσως εκεί να βρω το αστέρι της κορυφής.

Έχει φτάσει το απόγευμα, στην τηλεόραση έχω βάλει να παίζουν χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Τα αγαπώ αυτά τα τραγούδια, τα καμπανάκια και τις αγγελικές φωνές. Η μητέρα μου στην κουζίνα ετοιμάζει μεζεδάκια, το άρωμα του πορτοκαλιού και της κανέλας, διάχυτο στον αέρα. Το ζεστό κρασί ξεκίνησε να κοχλάζει στο μάτι της κουζίνας. Νομίζω είμαστε έτοιμοι και φέτος για την δική μας παράδοση, μάνα και κόρη πάντα μαζί. Είναι αυτό το κάτι δικό μας, που δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει!

Το δέντρο στήνεται και τα φύλλα αρχίζουν να παίρνουν την μορφή ελάτου του αληθινού. Εγώ σιγοψιθυρίζω τραγούδια που με πάνε στο χθες, στα παιδικά μου χρόνια. Η ώρα για τα φωτάκια ήρθε, θέλω να μπουν όμορφα, να φέγγουν μέχρι τον ουρανό, θέλω να τα βλέπουν από ψηλά όλοι όσοι χάθηκαν, αγαπημένα πρόσωπα που πέταξαν ψηλά, και ήταν πολλά τα τελευταία 5 χρόνια…

Η μανούλα χαμογελάει, ήρθε η ώρα για να στολιστεί το δέντρο με στολίδια και αγάπη, με ελπίδα και ευχές. Μα κάτι λείπει… Έχουμε τελειώσει και με τα λουλούδια, γεμάτα χρυσόσκονη, μα η λάμψη δεν φαίνεται. Είναι το τελευταίο κομμάτι που λείπει, το αστέρι που θα δώσει το φως της ψυχής. Το κρατάω στα χέρια μου και το βάζω στην κορυφή. Μια ευχή μέσα στην καρδιά μου πάντα ζωντανή. Μεμιάς όλο το δέντρο ζωντανεύει και τραγουδάει μαζί μου. “Ω έλατο, ω έλατο, μ’ αρέσεις, πώς μ αρέσεις…”.