Απόψε θα ‘θελα να μιλήσω σε σένα, σε σένα που κρύβεσαι έτσι κι αλλιώς σε κάθε λέξη, σε κάθε σκέψη. Σε σένα που λάτρεψα πιο πάνω απ’ όσο νόμιζα πως θα μπορούσα κι ανάθεμα αν ξέρω και το γιατί! Ανάθεμα κι αν ξέρω τι ήταν αυτό που σε τοποθέτησε τόσο ψηλά μέσα μου, ανάθεμα κι αν ξέρω τι ήταν αυτό που σε ξεχώρισε στα μάτια μου απ’ το πλήθος! Θα ‘θελα να μπορούσα να σε έχω απέναντί μου, να σε κοιτάξω βαθιά στα μάτια, σ’ αυτά τα μάτια που κάποτε κοιτούσα κι έλιωνα και να σε ρωτήσω απλά… γιατί; Βουρκώνει η ψυχή και μόνο στη σκέψη πως πάλι δεν θα πάρει απάντηση καμιά, πως πάλι θα μείνει με την απορία, πως πάλι θα παλεύει με “ίσως” και “μπορεί”, μέχρι κατάκοπη ν’ αποκοιμηθεί λίγο πριν ξημερώσει…

Απόψε θα ‘θελα να μιλήσω σε σένα, σε σένα που κρύβεσαι έτσι κι αλλιώς σε κάθε λέξη, σε κάθε σκέψη. Σε σένα που άγγιξες ανέγγιχτα για χρόνια, κομμάτια της καρδιάς μου και τους έδωσες πνοή και λόγο να υπάρχουν. Σε σένα που μου θύμησες πως ακόμη μπορώ να νιώσω, πως ακόμη μπορώ να αισθανθώ, πως ακόμη μπορώ να ερωτευτώ. Σε σένα που έγινες ο λόγος ν’ ανάψω ξανά τα φώτα της ψυχής μου και να χαμογελάσω αληθινά. Σε σένα που κρυμμένος πίσω από ένα βλέμμα που έμοιαζε αληθινό, έγινες ληστής των όλων, ληστής των πάντων μου. Σε σένα που ρούφηξες κάθε χρώμα, κάθε φως, κάθε αλήθεια μου και το έσκασες σαν τον κλέφτη. Σε σένα που με σκότωσες την ώρα που απίθωνα την καρδιά μου στα χέρια σου…