Ποτέ μου δεν φοβήθηκα τις λέξεις… Ακόμη κι εκείνες τις βαρυσήμαντες, τις δυνατές, εκείνες που λέγονται με την ψυχή κι ας βγαίνουν απ’ τα χείλη. Ποτέ μου δεν τις φοβήθηκα κι είπα με θάρρος όλα τα “σ’ αγαπώ”, όλα τα “συγνώμη”, όλα τα “ναι” κι όλα τα “όχι” μου. Δεν κρύφτηκα, δεν δείλιασα, κοιτώντας κατάματα τις ξεστόμισα κι είχα στην τσέπη μου όλες τις πράξεις μου για αποδείξεις. Γιατί όσο δυνατές κι αν είναι οι λέξεις, αν δεν συνοδεύονται από πράξεις, γράμματα ανούσια το ένα δίπλα στο άλλο μοιάζουν.
Ποτέ μου δεν φοβήθηκα τις λέξεις… Με θάρρος ξεστόμισα αυτά που ένιωθα, όσο δύσκολα, όσο τρομαχτικά, όσο λάθος κι αν έμοιαζαν. Ακόμη κι εκείνες τις βαριές, ουσιαστικές λέξεις, εκείνες που γεννιούνται απ’ τα σπλάχνα κι ας βγαίνουν απ’ τα χείλη. Κι όσες σου είπα, μία μία αν τις μετρήσεις, στις απέδειξα. Και το “σ’ αγαπώ” και το “σε νοιάζομαι” και το “είμαι δίπλα σου”. Μα πήρες γι’ αδυναμία, την αδυναμία που σου είχα μάτια μου…
Πήρες γι’ αδυναμία την αγάπη και το νοιάξιμο και την κατανόηση. Τα πήρες γι’ αδυναμία κι ένιωσες πως θα ήταν αρκετά για να μπορείς να πηγαινοέρχεσαι και να σου ανοίγω την πόρτα κάθε φορά που θα χτυπάς. Μα δεν είναι μαγαζάκι σου η καρδιά μου, καρδιά μου! Κι όπως άφοβα σου χάρισα τα “σ’ αγαπώ”, τα “σε νοιάζομαι” και τα θα “είμαι δίπλα σου” κι όσο άφοβα τα στήριξα με πράξεις μέχρι την τελευταία στιγμή, το ίδιο άφοβα πια σε κοιτώ κατάματα και σου ξεστομίζω πως δεν θα σε συγχωρήσω.
Δεν θα υπογράψω την καταδίκη της ψυχής μου ξαναπέφτοντας στην αγκαλιά σου. Στο είχα πει κάποτε πως αν με προδώσεις, όσο κι αν σ’ αγαπώ, όσο κι αν πονέσω, όσο κι αν υποφέρω, δεν θα σε συγχωρήσω, θυμάσαι; Δεν θα σε συγχωρήσω ψυχή μου. Και δεν είναι που δεν μπορώ, είναι που δεν μου το επιτρέπω…
Κική Γιοβανοπούλου