Κάθε πέρσι είναι και καλύτερα ή χειρότερα; Έπαψα πλέον να το σκέφτομαι… Ήταν εκείνη την χρονιά που είχα πλέον χάσει τον μεγάλο μου έρωτα και μετά έχασα και την φίλη μου την κολλητή, που ήταν αδερφή κι ας την ήξερα μόνο ένα χρόνο. Αυτός ο χρόνος έσβησε όλα τα πρόσωπα που προσπάθησαν να το παίξουν φίλες, φίλες με συμφέρον. Τότε, εκείνα τα Χριστούγεννα φάνταζαν σκοτεινά, μα προσπαθούσα να τα φωτίσω. Αυτό έκανα από μικρή, τα δύσκολα γινόταν θετικά μέσα στο μυαλό μου. Ποιος να περίμενε ότι μετά από τόσο σωματικό πόνο και ψυχική διάλυση, θα ερχόσουν εσύ να ενώσεις τα κομμάτια που για καιρό πατούσα και μάτωνα;
Μου σκούπισες το αίμα που έσταζε μέσα στην ψυχή μου, το χάδι σου μου ξύπνησε το μέσα μου. Φέτος όλα είναι αλλιώς, μου κρατάς το χέρι και νιώθω μοναδική! Ακόμα και ο μεγάλος μου έρωτας ήρθε στο όνειρό μου χαρούμενος που δεν είμαι πια μόνη. Η φίλη μου επιτέλους ήρεμη και χαμογελαστή που είσαι άξιος για αυτό που έλεγε πάντα “Σου αξίζει κάτι λαμπερό, όπως η ψυχή σου!”. Δεν σταμάτησα να ελπίζω, ακόμα και όταν όλα γύρω μου ήταν σπασμένα γυαλιά που μου έσκιζαν την ψυχή. Από εκεί ψηλά, από τον ουρανό, ίσως από τον παράδεισο, ενώθηκαν όλοι οι αγαπημένοι άνθρωποι και μου έστειλαν εσένα. Όχι άλλο πόνο, το μόνο που εύχονται είναι αυτή η αγάπη να μας ενώσει μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο…
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/