Θύμα και θύτης του ίδιου μου του εαυτού. Εγώ η ίδια με ανεβάζω στους ουρανούς, εγώ η ίδια με ρίχνω στην άβυσσο. Ερωτεύτηκα και αγάπησα μια εικόνα που έπλασα για σένα. Χρόνια ολόκληρα ένας καθημερινός αγώνας να συντηρώ αυτή την εικόνα. Τα μηνύματα ατέλειωτα, ατέρμονα, αλλά εγώ εκεί, να θέλω να βλέπω μόνο τον πρίγκιπά μου. Πολύ σκληρό το ξεγύμνωμα. Πολύς ο πόνος, μοιάζει ατέλειωτη η κατρακύλα…
Τολμώ να σου πω ευχαριστώ που έκανες ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό να σε απομυθοποιήσω. Μου δίνεις την ευκαιρία να ζήσω. Να ψάξω να βρω πνοή, ζωή. Επώδυνο πολύ το ταξίδι, μα ο προορισμός ελπίδα. Όταν γίνει το πρώτο βήμα και αρχίσουν να ξεκλειδώνουν οι φόβοι, δεν υπάρχει επιστροφή. Η σύγκρουση είναι μετωπική, σαρωτική, όμως ένα είναι σίγουρο, η ζωή. Όσο κι αν μείνω στην «εντατική», όσο χρόνο κι αν περάσω με «μηχανική υποστήριξη» θα ζήσω. Νιώθω ότι η θέλησή μου για μια καλύτερη ζωή με ξύπνησε. Μακρύ ακόμη το ταξίδι, μα είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρω. Πονάω ακόμη πολύ…
Ειρήνη Αποστολίδου