Σήμερα που πονάει το μέσα μου, σήμερα που σπαρταράνε στο μυαλό μου θύμησες και νοσταλγίες, σήμερα θα ήθελα να ήσουνα εδώ. Να σ’ αγγίξω για τελευταία φορά. Να φιλήσω τα απαλά, βελούδινα χείλη σου, αφού διψάω για το βάλσαμό τους. Μα η τελευταία μας φορά, δεν ήξερα ότι ήταν εκείνη η νύχτα. Εκείνη η παθιασμένη νύχτα που τα φιλιά χορεύανε στο κρεβάτι, οι αγκαλιές μας, μας περικύκλωναν σαν εικόνες και τις βλέπαμε. Εκείνη η νύχτα που μου είπες χιλιάδες “σ’ αγαπώ”, χιλιάδες “δεν μπορώ χωρίς εσένα”. Εκείνη η νύχτα που αφέθηκα και εγώ και σ’ αγάπησα όσο τίποτα άλλο σε αυτό τον κόσμο.
Αλλά ποιον κοροϊδεύω… δεν θα ‘ρθεις. Για σένα ήταν απλά μια νύχτα. Δεν είσαι καν εδώ. Έχεις κινήσει γι’ αλλού. Πήρες άλλα μονοπάτια. Σπάει η καρδιά μου σε χίλια κομμάτια που ξέρει ότι δεν θ’ ανταμώσουμε πια. Η ηλίθια καρδιά μου επιτέλους το κατάλαβε ότι δεν θα σε ξαναδεί. Το καμένο το μυαλό μου από το αλκοόλ και το τσιγάρο και αυτό το κατάλαβε. Οι αισθήσεις μου παράλυτες τόσο καιρό από την απουσία σου, ξεκίνησαν να νιώθουνε τον πόνο που τους έταξες εκείνη την τελευταία νύχτα και ζωντάνεψαν. Πάει να πει και αυτές κατάλαβαν. Σταμάτησαν να αντιστέκονται. Σαν ηρωίδες πια αποδέχονται τον πόνο που τους έταξες με ένα φιλί. Δεν ήξεραν ότι ήταν το φιλί του Ιούδα. Ο Ιούδας και ο κάθε Ιούδας, φιλάει υπέροχα, όπως λέει και το άσμα. Ναι, δεν θα ξαναρθείς και ναι, δεν θα ανταμώσουμε πια και ναι, δεν θα σε ξαναγγίξω, μα μήτε και εσύ. Τόση προδοσία στη ζωή μου δεν πίστευα θα ζήσω. Και όμως μου την πρόσφερες απλόχερα ξεγελώντας με, με τα φιλιά μιας νύχτας. Με τα φιλιά εκείνης της νύχτας…
Μαρία Τσιντίδου