Δεν ξέρω πώς θα ήταν αν ζούσαμε μαζί. Ούτε μπορώ να φανταστώ πώς θα ήταν αν κάποτε καταφέρναμε να ζήσουμε μαζί. Ξέρω όμως πολύ καλά πώς είναι να ζω χωρίς εσένα. Σε νιώθω καθημερινά σαν μια απώλεια που σφηνώθηκε μόνιμα σαν καρφί μέσα μου και κάνει ακόμη και το ίδιο το όνειρό μου να ασφυκτιά. Πλέον ζω αναπνέοντας αυτό το όνειρο που με ξυπνά, που κι άλλα όνειρα γεννά, όνειρα μέσα στο όνειρα, όνειρα από ελπίδες, ερωτικά, αισθησιακά κι άλλα ηλιόλουστα, ηδονικά, μα και πονεμένα, κλαμένα, θλιβερά.

Ζω μακριά σου, λαχταρώντας το πρώτο συναπάντημα των καρδιών μας μέσα σε μία θάλασσα γαλήνια κι αρμονική. Ζω κι ονειρεύομαι το πρώτο άγγιγμα των κορμιών μας. Ανασαίνω έχοντας πάντα κρυμμένη στα χείλη μου μία προσευχή, που μόνο στόμα ερωτευμένου τολμά να ψάλλει. Η αγάπη μου για σένα αναβλύζει πρωτόγνωρα αρώματα, που παρόμοια στον κόσμο δεν υπάρχουν μήτε σε άνθη, μήτε σε μπουκαλάκια ακριβά. Πόσο να αντέξω μακριά σου;