Κάπου το 1999 στο νησί, έφηβη τότε, περπατούσα το σοκάκι να φτάσω άμεσα στο σπίτι, γιατί η γιαγιά μου θα είχε βγάλει σπυριά για το πού είμαι! Ατίθαση όπως πάντα, αποφάσισα να κόψω δρόμο και να μπω από κει που η Καλυψώ κάνει τα μαγικά της και όλοι την φώναζαν “ζαβή”. Η Καλυψώ, μια μορφή ιδιαίτερη, με τρόμαζε, αλλά κάτι με έκανε πάντα να την κοιτώ με αγάπη. Σκέφτηκα θα τρέξω να μην την δω, είναι βράδυ, μην αργήσω και πως όλα αυτά ήταν στο μυαλό μου. Και τότε μια φωνή δίπλα μου ψιθύρισε “Είναι αργά και το φεγγάρι μισό. Τρέξε, δεν κάνει να είσαι έξω, θα μείνεις μισή στην αγάπη!”. Δεν κοίταξα καν πίσω μου, φοβήθηκα τόσο! Έστρεψα τα μάτια μου ψηλά και είδα το μισό φεγγάρι…
Αθήνα 2020. Κομμάτια από την δουλειά, χωρισμένη και άφραγκη, αποφασίζω να περπατήσω, όχι ότι είχα όρεξη, μα με έτρωγε κάτι που δεν ήξερα τι… Κάπου εκεί στο Πανεπιστήμιο, μου έρχεται μια εικόνα στο μυαλό! Η Καλυψώ! Τι περίεργο; Θυμήθηκα τότε τα καλοκαίρια με την “ζαβή”. Θυμήθηκα και κάτι άλλο όμως και τότε στάθηκα ακίνητη και τα μάτια μου έτρεχαν δάκρυα ασταμάτητα. Στα 18 μου που ήταν η τελευταία φορά στο νησί, η Καλυψώ μου έγνεψε να τη πλησιάσω, με μια κίνηση μου χάιδεψε τα μαλλιά και μου είπε “Δεν έτρεξες τότε και σε είδε το μισό φεγγάρι. Το άλλο μισό θα χάνεται σε ό,τι αγαπάς…”. Την κοίταξα με θράσος και της είπα “Άσε με καλή μου σε παρακαλώ. Ποιος χέστηκε;”. Και έφυγα με ύφος. Μα Καλυψώ… πόσο δίκιο είχες;
Μισοί άνθρωποι μπήκαν στην ζωή μου και μισή με άφησαν. Τίποτα δεν έγινε ολόκληρο, κανένας κύκλος δεν έκλεισε. Όλα γραφτά είναι και φυσικά στο χέρι μας. Μισό ήταν και το φεγγάρι εκείνο το βράδυ που έφυγε και εκείνος… Ήταν τόσο έντονο! Κοίτα που ξαφνικά 20 χρόνια μετά, πάλι μισή είμαι. Αλλά αποφάσισα να κοιτάω τον ήλιο! Γεμάτος, φωτεινός και χωρίς να κρύβει κάτι, σαν την καρδιά που ακόμα ψάχνω να με αγαπήσει και να αγαπήσω. Στην πραγματικότητα ο τρόπος που ζητάς την αγάπη, την αφοσίωση, είναι επιλογή. Ή στο φως ή στο σκοτάδι…
Κατερίνα Ηλέκτρα (Κ.Η.🖤)