Ένας χρόνος κοντεύει… Πολλά έγιναν εντωμεταξύ. Θυμάμαι σαν χθες, όταν με τόση ευκολία σηκώθηκες και έφυγες, πως νόμιζα ότι ο χρόνος είχε σταματήσει ξαφνικά. Ότι ο πόνος ήταν τόσο βαθύς και έντονος, που δεν θα άφηνε τον χρόνο να κυλήσει και να γιατρέψει τις πληγές. Όμως ο χρόνος πέρασε τελικά. Όσο αργά και βασανιστικά κι αν ήταν το πρώτο διάστημα, πέρασε. Τώρα πια δεν πονάω όταν σε σκέφτομαι. Μόνο μια σκιά σκεπάζει το πρόσωπό μου, όταν θυμάμαι τον έρωτα που μοιραστήκαμε. Αυτόν που στην έντασή του δεν έμοιαζε με τίποτε προηγούμενο.
Πόσο εύκολα τον απαξίωσες τον έρωτα αυτόν, που έλεγες και συ ότι όμοιός του δεν υπάρχει! Ή μήπως το έλεγες απλά για να το ακούσω; Έβαλα βαθιά στο χρονοντούλαπο την ανάμνηση αυτής της αίσθησης, αναλώθηκα σε νέες αγάπες, πιο ρηχές, πιο γαλήνιες, πιο εύκολες, πιο… καθημερινές. Μόνο κάθε που πλησιάζει Δεκέμβρης, αυτή η σκιά στα μάτια μου προβάλλει πού και πού. Σαν ένα όνειρο που είδα μια φορά. Ένα όνειρο που κατέληξε εφιάλτης και τελικά ξύπνησα…
Μαντώ Κάραλη