Σε κάτι στιγμές αδυναμίας… σε κάτι τέτοιες στιγμές αδυναμίας, παραδίνομαι στο ψέμα σου. Σε κάτι στιγμές ανάγκης της μικρής μας ιστορίας, αφήνομαι στο βλέμμα σου. Σε μικρές στιγμές αδυναμίας, φλέγομαι στη σκέψη του αγγίγματός σου. Ναι, στο άγγιγμα, στο φιλί, στον έρωτά σου. Και σε κάτι μεγάλες στιγμές αδυναμίας, παρασύρομαι στο «όχι» και στο «έλα» σου και ξεκινάω πάλι από την αρχή.
Αρχίζω ξανά να πιστεύω σ’ έναν έρωτα καταδικασμένο, που ζει με υποστηρικτικά μηχανήματα. Οι γιατροί όλο και δεν του δίνουνε ζωή και όλο αυτός παίρνει. Ένας πεισματάρης έρωτας να λούζει τα φεγγάρια μου. Ένας γεμάτος από θέληση για ζωή έρωτας, μου προσφέρει ολισθήματα, τα οποία αποκαλώ στιγμές αδυναμίας. Και εγώ θυμάμαι τις πιο ανοιξιάτικες μας νύχτες, τις πιο περίπλοκες συζητήσεις μας για το μέλλον αυτού του μισοπεθαμένου έρωτα μας.
Το ξέραμε… εσύ καλύτερα και από τους δύο το ήξερες και ήξερες και πώς να σκηνοθετήσεις το θάνατό του. Μα δεν υπολόγισες το βοηθό σκηνοθέτη, εμένα. Εμένα, ναι! Που ήθελα να ζήσει αυτός ο έρωτας. Που αγαπούσα αυτό τον έρωτα όσο τίποτα και που τον πίστευα. Κρίμα που έχασες την πίστη σου σε εμάς. Και κρίμα που εγώ συνεχίζω να έχω. Και κάπου εκεί στα τριάντα και βάλε, συνεχίζω ν’ αναζητώ τον πρίγκηπα με το άσπρο άλογο, να σ’ αναζητώ μέσα στα δικά μου παραμύθια. Σε κάτι στιγμές αδυναμίας λοιπόν κρατιέται ο έρωτάς μας ζωντανός…
Μαρία Τσιντίδου