Από μικρή πάντα έβλεπα όνειρα. Όνειρα που μου μιλούσαν και μου έδειχναν εικόνες του υποσυνείδητου. Μεγάλωσα και τα όνειρα έγιναν πιο ζωντανά, πιο προφητικά. Όσο κάποιος είναι ζωντανός, δεν νομίζω να τον βλέπεις γιατί του λείπεις ή το αντίθετο. Ίσως αν υπάρχει απόσταση. Έπρεπε να φτάσω στα σαράντα για να χάσω από την ζωή πολλούς σημαντικούς ανθρώπους. Απώλειες που με διαλύσαν ενώ κι εγώ πάλευα για την ζωή μου. Μόνο τότε κατάλαβα ότι ίσως αυτοί που έφυγαν να έρχονται στα όνειρα για να σου δώσουν ένα μήνυμα. Τελικά κατάλαβα μετά από πολλά χρόνια ότι όταν οι ψυχές πετάνε ψηλά, έρχονται στα όνειρά σου για να δουν αν είσαι καλά, για να απαλύνουν τον πόνο σου. Θέλουν να σε αγκαλιάσουν και να σου πουν ότι όλα θα πάνε καλά, θέλουν να χαμογελάς και να συνεχίσεις να ζεις, θέλουν να είναι η ψυχή τους ελαφριά, να μπορούν να ηρεμήσουν και να ζουν μέσα από σένα.
Πολλά όνειρα ήρθαν μετά τον θάνατο της γιαγιάς μου, ερχόταν σχεδόν καθημερινά να με δει και να μου εξηγήσει. Όταν έφυγε ο σύντροφός μου, για ένα μήνα δεν τον έβλεπα καθόλου, έλεγα με ξέχασε, ώσπου την ημέρα του Σωτήρος ήρθε σαν άγγελος στο παράθυρό μου, τόσο όμορφος, χαμογελαστός και γαλήνιος. Από τότε έρχεται πού και πού για να δει αν προχωράω στην ζωή μου. Οι άνθρωποι που είναι μακριά μας είτε λόγω απόστασης, είτε λόγω απώλειας, το μόνο που θέλουν είναι να σε βλέπουν και να σε νιώθουν καλά. Αν είσαι μέσα στο σκοτάδι, η ψυχή τους δεν θα είναι ποτέ ήρεμη. Τώρα που βάζω τις σκέψεις μου σε μια σειρά, ναι, τελικά όταν μου λείπει κάτι το ονειρεύομαι. Πολλές φορές όταν είχα πολύ καιρό να πάω στην γιαγιά μου, στην Τσεχία, όλα τα όνειρα μου ήταν εκεί στο τότε που σαν παιδί έτρεχα στην ζεστή αγκαλιά της.
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/