Ήταν από κείνα τα απογεύματα του καλοκαιριού που η ζέστη κάθεται πάνω στο οδόστρωμα και το κάνει να καίει. Γύρισα το βλέμμα μου και σε είδα να έρχεσαι προς το μέρος μου χαμογελαστός, τινάζοντας ελαφρά την μπλούζα σου πάνω από το ιδρωμένο σου σώμα σαν μια κίνηση μικρής έξαψης. Από την τρεχάλα; Από την χαρά της συνάντησης; Ποιος ξέρει;
Σε γνώρισα αμέσως κι ας μην σε είχα ξαναδεί. Περπατήσαμε πλάι πλάι λίγο αμήχανα, προσπαθώντας να το ξεπεράσουμε, κάνοντας πλάκα. Λίγο πιο πάνω, ένα γραφικό μπαράκι έγινε ο τόπος του πρώτου ραντεβού. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα… Με ματιές, με χαμόγελα, με δειλά, άτολμα αγγίγματα. Και λίγους μήνες μετά, να είσαι στη σκέψη μου ασταμάτητα. Η αλήθεια είναι ότι έκανα ό,τι μπορούσα για να το αποφύγω. Δεν τα κατάφερα όμως. Εσύ πάλι δεν ξέρω…
Δεν έχω συναντήσει πιο ιδιαίτερο άνθρωπο από σένα. Καμία κοινή αντίδραση, κανένα σύνηθες μοτίβο συμπεριφοράς δεν σε αντιπροσωπεύει. Ποτέ δεν ξέρω τι σκέφτεσαι και τι σκοπό έχεις. Είναι μέρες που νομίζω πως με νοιάζεσαι, πως με αγαπάς, και άλλες ότι είμαι απλά για να περνάς την ώρα σου, ένας παρτενέρ για δύσκολες στιγμές. Κολυμπάω για άλλη μια φορά σε άγνωστα νερά μαζί σου. Αχαρτογράφητα μονοπάτια, μέχρι να πάρω ένα ακόμη μάθημα. Ποιο; Δεν ξέρω ακόμα. Προς το παρόν μοιάζει να είναι το να σταματάω να αναλύω και να σκέφτομαι το κάθε τι με τον δικό μου τρόπο σκέψης. Να αποδεχτώ το διαφορετικό, το αλλιώτικο. Να κάνω τον χρόνο φίλο μου και να τον αφήνω να κυλάει χωρίς άγχος και πανικό.
Ανάσες. Βαθιές ανάσες, και βουτιά στα βαθιά. Γιατί το θέμα δεν είναι να μη ζεις για να προστατεύσεις τη ζωή σου, το θέμα είναι να μαζέψεις τη γνώση που σου προσφέρεται, ώστε να κάνεις τη ζωή σου πιο όμορφη, πιο ολοκληρωμένη. Θα τα καταφέρω άραγε;
Μαντώ Κάραλη