Πού να ήξερα ότι εσύ ήσουν το σκοτάδι μου, η φυλακή μου…

Ένα παγόβουνο, ένα παγόβουνο ήμουν, ένα παγόβουνο ήταν η ζωή μου, έτσι μπορώ να την χαρακτηρίσω. Μεγάλο, επιβλητικό, αιχμηρό, λαμπερό, μα πάντα παγωμένο και απόρθητο. Ώσπου μια ηλιαχτίδα τρύπωσε στα βάθη του και το άγγιξε. Ένιωσε για λίγο την ελάχιστη ζεστασιά της και του άρεσε. Πέρασε καιρός πολύς από τότε, μα ποτέ δεν ξέχασε την γλυκιά της θέρμη, ξέχασε μόνο το πώς, το πότε. Η αρχή είχε γίνει και η διεργασία είχε ξεκινήσει, χωρίς να το καταλάβει.

Όταν το φως είχε εισχωρήσει πλέον για τα καλά μέσα του και ζέσταινε τα σωθικά του, στάχτη και μπούρμπερη η ζωή μου, πουτάνα όλα! Πώς να διαχειριστώ το οξυγόνο, όταν επί χρόνια ολόκληρα δεν ανέπνεα; Πώς να διαχειριστώ το φως, όταν επί χρόνια ολόκληρα ζούσα στο βαθύ σκοτάδι; Πώς να νιώσω για μένα, εμένα, όταν επί χρόνια ολόκληρα ήσουν τα πάντα εσύ; Ζούσα και ανέπνεα μόνο για σένα!

Η πρώτη μου προσπάθεια ήταν να προσπαθήσω να διαχειριστώ το δικό μου φως μαζί με εσένα και πάλι για σένα. Πού να ήξερα ότι εσύ ήσουν το σκοτάδι μου, η φυλακή μου… Με μεγάλη ευκολία μπήκα ξανά στο ρόλο του θύτη για ό,τι συνέβαινε, με γέμισες ενοχές και ντροπή για το δικό σου κενό, τις δικές σου ανασφάλειες, τις δικές σου πομπές. Ό,τι ακολούθησε ήταν σαρωτικό για μένα. Για πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα τα γεγονότα ξεπερνούσαν κάθε λογική, κάθε ανθρωπιά. Πάγωνε και συγχρόνως έλιωνε το παγόβουνο από μέσα. Ό,τι θεμέλιο κι αν υπήρχε ισοπεδώθηκε, εξαϋλώθηκαν όλα, δεν έμεινε τίποτα μέσα μου.

Ένα άδειο κουφάρι η ύπαρξή μου. Κι εκεί που είχαν αρχίσει να ξεπαγώνουν τα συναισθήματα, τα αισθήματα, η ζωή, εκεί και πάλι πάγωσαν, αγρίεψαν. Βγήκε από μέσα μου το πιο σιχαμερό αγρίμι, το πιο αιμοσταγές αγρίμι, το πιο πληγωμένο αγρίμι. Περιττές οι λεπτομέρειες, μα σίγουρα μη αναπόφευκτο ό,τι ακολούθησε…

Δεν έχω ακόμη ξεδιαλύνει αν είμαι των άκρων, αν είναι στοιχείο του χαρακτήρα μου να λειτουργώ και προχωρώ μέσα από ακραίες καταστάσεις, σίγουρα όμως αυτό ίσχυε. Αφήνω πιθανότητες να με οδήγησε η ζωή μου τυχαία σε ακραίες συμπεριφορές, όσο ξαναζώ και ξαναθυμάμαι όλες μου οι παιδικές μνήμες, έχουν μια δόση ακρότητας. Έζησα ξανά και ξανά βίαια γεγονότα, τα δημιουργούσα, τα ζούσα. Το παγόβουνο όμως εκτός από τον βυθό έχει υπόσταση και έξω, στο πραγματικό φως. Είναι ζωντανό και πράγματι καθημερινά το χαϊδεύουν οι ακτίνες του ήλιου, του ψιθυρίζουν οι άνεμοι, το συντροφεύουν το βράδυ τα αστέρια και το φεγγάρι. Πώς να μπορέσει να αντέξει και να διαχειριστεί τόση ζωή; Πού να χωρέσει τόση ζεστασιά; Πώς να μην πλημμυρίσει, που λιώνουν οι πάγοι;