Έφτασε η στιγμή που όλα είναι καλά, που νιώθεις ότι έχεις βάλει την ζωή σου σε μία τάξη. Οι μέρες περνάνε και εσύ νιώθεις όλο και καλύτερα, πιο δυνατή, έτοιμη να αρπάξεις κάθε ευκαιρία που σου παρουσιάζεται. Υπάρχουν όμως κάποιες μέρες, μελανά σημεία στην κατά τα άλλα πρόοδό σου, που καταφέρνουν να σε κάνουν να αμφισβητείς για όλα όσα έχεις καταφέρει. Αναφέρομαι στις μέρες που είδες ή έκανες κάτι που στον θύμισε. Και όσος καιρός και να περάσει, ο πόνος μοιάζει ίδιος. Δεν εμφανίζεται με την ίδια συχνότητα, αλλά όταν σε τιμήσει με την παρουσία του, είναι σαν να το ζεις από την αρχή.
Νιώθεις την καρδιά σου να σπάει σε κομμάτια για μία ακόμη φορά και ο πόνος σε έχει κάνει να κλειστείς στον εαυτό σου, τόσο που αρνείσαι να το παραδεχτείς ότι υπήρξε άνθρωπος που σε έκανε να αισθανθείς έτσι. Εσύ βλέπεις δεν ήσουν έτσι, ένιωθες έντονα, το πήγαινες πάντα στα άκρα και δεν σε ένοιαζε ποτέ αν θα πληγωθείς, γιατί “αν δεν τα κάνουμε τώρα, πότε θα τα κάνουμε!”, έτσι έλεγες. Και είχες δίκιο. Όμως όσα έλεγες, όσα πίστευες και όσα υποστήριζες με τρέλα, ήρθε και στα κατέστρεψε με δύναμη.
Πλέον φοβάσαι και μόνο στην σκέψη να αφήσεις άλλον άνθρωπο να μπει στην ζωή σου, να εμπιστευτείς απόλυτα και να τον αφήσεις να κατακτήσει ένα κομμάτι μέσα σου. Και ο λόγος που φοβάσαι είναι γιατί την τελευταία και μοναδική φορά που το άφησες να γίνει στο απόλυτο, σε άδειασε. Διέλυσε το μέσα σου και σε άφησε κενή με ανοιχτές πληγές, που όσο και να δείχνουν ότι επουλώνονται, είναι μόνο στην επιφάνεια. Γιατί μέσα σου ξέρεις πως ακόμα σε πονάει. Ίσως αυτό συμβαίνει γιατί υποσυνείδητα αρνείσαι να δεχτείς ότι εμπιστεύτηκες τον λάθος άνθρωπο. Θες να ελπίζεις ότι υπάρχει κάτι ακόμα, κάποιος λόγος πιθανώς, γιατί η σκληρή αλήθεια θα σε κάνει να πονέσεις κι άλλο.
Το χειρότερο από όλα είναι ότι ακόμα σου λείπει, ακόμα σκέφτεσαι το χαμόγελό του και τον τρόπο που σε κοιτούσε, σαν να σε έβλεπε στην ψυχή, σαν να έβλεπε πραγματικά ποια είσαι. Εσύ τον είχες αφήσει όμως και γι’ αυτό κιόλας δεν σε συγχωρείς, γι’ αυτό δεν θες να το ξανακάνεις, γιατί αυτόν τον πόνο δεν θέλεις να τον ξαναπεράσεις. Όμως θα έρθει η στιγμή που θα εμφανιστεί κάποιος που θα δει πέρα από τον θεόρατο τοίχο που έχεις χτίσει. Θα παλέψει και θα τον γκρεμίσει. Και όταν θα το κάνει, θα είναι μια και καλή. Γιατί αυτός ο άνθρωπος θα έρθει για να μείνει. Μην ξεχνάς όμως ότι αυτός ο άνθρωπος μπορεί να είναι και ο ίδιος σου ο εαυτός, γιατί στην τελική μπορεί να είναι και ο μοναδικός που μπορεί να έχουμε ανάγκη και ο μοναδικός που πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε και να αφήνουμε να μας πάει.
Μαρία Μεϊντάνη