Να μην μπορείς να μιλήσεις, να δένεται η γλώσσα σου σαν θηλιά, σαν κόμπος στο λαιμό η αδικία σε αυτό το κόσμο. Σαν ένα τέρας έτοιμο να σε κατασπαράξει, να σου τρώει σιγά σιγά τα σωθικά.. Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Τα χέρια σου δεμένα, με ένα αόρατο σκοινί, η γλώσσα ανεξάντλητα φειδωλή. Τι να πεις; Όταν το έργο έχει ολοκληρωθεί και οι συνένοχοι έχουν συνωμοτήσει, έχουν συνεργαστεί πίσω από την πλάτη σου, τότε όλα είναι περιττά. Μένεις απλά αφανής θεατής στο απέραντο κοινό ακροατήριο. Όλα έχουν τελειώσει, η τέλεια πράξη έχει παιχτεί. Το φινάλε έχει δοθεί.
Τι μπορείς να κάνεις όταν όλα κυλάνε εις βάρος σου; Όταν το δίκιο σου στο έχουν σκοτώσει, πού μπορείς να το αναζητήσεις; παρά μόνο στο νεκροταφείο, να κείτεται παρέα με τους τους νεκρούς σου φίλους, την εντιμότητα, τη δικαιοσύνη, τη πραότητα, την ειλικρίνεια… Πού να βρεις αυτό που έχασες όταν έχει πεθάνει; Μπορεί να αναστηθεί τόσο εύκολα; Πώς; Όταν κάποιος δεν γνωρίζει από τους άγραφους νόμους της ζωής; Πώς; Όταν το μόνο που ξέρει ο λαός είναι να πατά επί πτωμάτων. Γιατί εγώ να γίνω το λεγόμενο “θύμα” και να πάω με το σταυρό στο χέρι; Στην εργασία, στη κοινωνία, στις ανθρώπινες σχέσεις, στις ερωτικές σχέσεις, στη φιλία… πού;
Όταν κυριαρχεί η πλευρά του καθενός, ξεβράζει από παντού μονάχα η αδικία. Δεν σκέφτεται ποτέ να μπει κανείς στη δικαιοσύνη του άλλου. Δεν πειράζει όμως, όπως λέει και το αγαπημένο μου άσμα “εγώ έχω το δίκιο μου και εσύ το κόσμο όλο”. Κράτα λοιπόν τον κόσμο σου κι ας νομίζεις ότι “θα πας μακριά με αυτόν”… Κάποια μέρα θα δικαιωθώ κι εγώ, προς το παρόν θα κάνω πίσω γιατί θέλω να λέγομαι ΆΝΘΡΩΠΟΣ κι ίσως σε μια άλλη ζωή να βρω τη δικαιοσύνη που λαχταράω…
Joanna Sou