Η αγάπη μας κρύβεται από τους γείτονες, μένει άγνωστη στον κόσμο. Το ίχνος της δεν φαίνεται στους δρόμους, ούτε στις πλατείες, μόνο στο κρεβάτι αποκαλύπτεται. Την αγάπη μας τη λούζει το φεγγάρι, την τραγουδά η νύχτα, την καλημερίζει η πρώτη αυγή. Την αγάπη μας την τραγουδούν τα πουλιά στη γλώσσα που μόνο εκείνα γνωρίζουν. Τη λούζει ο ήλιος στο φως για να λάμπει πάντα. Η αγάπη μας ξημερώνει στο πάπλωμα, ωριμάζει στο στρώμα, ενώνεται στα χείλη με ένα φιλί στο μαξιλάρι.
Η αγάπη μας έγινε τραγούδι στα χείλη των μεθυσμένων, συντροφιά στα πουλιά που κελαηδούν το πρωί. Έγινε συντροφιά της νύχτας, παρέα στο φεγγάρι, θέαμα των αστεριών. Έγινε άσμα των καναρινιών, κάνει ακόμα και τα αστέρια να υποκλίνονται στο φως της. Η αγάπη μας έγινε στιγμή της ιστορίας, μέρος του κόσμου ολόκληρου. Επειδή όταν αγαπάς και αγαπιέσαι, αυτός ο κόσμος πλουτίζει και ανθίζει. Είσαι το τραγούδι στα χείλη μου, ο πόθος της ψυχής μου, το μαργαριτάρι μου. Η αγάπη μας έγινε από στιγμές ζωή ολάκερη, από σαρκική έλξη ουσιαστική αγάπη. Γιατί η αγάπη μας βοηθάει να πορευτούμε στο χρόνο, ακόμα και η σάρκα εξασθενεί κάποια στιγμή, ακόμα και αν δεν παύει να ποθεί.
Η αγάπη λούζεται από το φως του φεγγαριού, πλένεται από τη βροχή, σκεπάζεται από τον ουρανό. Τα βήματά σου γράφουν στην ψυχή μου, η ανάσα σου αναστατώνει το κορμί μου. Λες και ο έρωτας συνωμοσία πράττει για να με κρατάει πάντοτε ζαλισμένη. Η αγάπη μας ομορφαίνει τον κόσμο, αν και εκείνος την αγνοεί. Καλύτερα να μην την γνωρίζουν, τα λόγια των ανθρώπων χαλάνε πολλές φορές, τις πιο όμορφες στιγμές. Γιατί ο κόσμος πάντα λέει, ακόμα και όταν δεν έχει κάτι να πει. Και αυτό μπορεί να λερώσει την ομορφιά, να την τσαλακώσει. Η αγάπη μας θυμίζει το Άσμα Ασμάτων, τα παραμύθια στα οποία πάντοτε το καλό και η αγάπη νικάνε στο τέλος. Η αυγή χαϊδεύει τον έρωτά μας, η νύχτα περιμένει να τον φιλοξενήσει ξανά…
Μαρία Σκαμπαρδώνη