Λένε πως η ζωή είναι ωραία, όμως γιατί είμαστε συνεχώς δυστυχισμένοι αν είναι τόσο ωραία; Μήπως απλά μόνοι μας επιλέγουμε να βρισκόμαστε και να παραμένουμε σε αυτή την κατάσταση, επειδή είναι πιο εύκολο; Η αλήθεια είναι πως το να ζει κάποιος θέλει πολλή προσπάθεια, πόσο μάλλον το να είναι ευτυχισμένος. Η ζωή έχει την ιδιαιτερότητα να φέρνει συνεχώς δυσκολίες και με έναν μαγικό τρόπο, σαν να το κάνει επίτηδες, τα πιο άσχημα γίνονται όταν βιώνουμε τα πιο ωραία. Και εκεί είναι η στιγμή που πρέπει να πάρουμε μία απόφαση. Ή να μείνουμε κολλημένοι στην μίζερη ζωή μας ή να σηκωθούμε και να παλέψουμε. Στην πρώτη επιλογή, συμβιβαζόμαστε με τα δύσκολα που μας έρχονται, τα δεχόμαστε και επιλέγουμε να επηρεαζόμαστε μονίμως από αυτά. Αρνούμαστε να δούμε τα όμορφα πράγματα που συμβαίνουν και γινόμαστε έρμαια της μιζέριας που εμείς οι ίδιοι έχουμε αποφασίσει να συντηρούμε καθημερινά. Φοβόμαστε να ζήσουμε, να αγαπήσουμε να ρισκάρουμε, να εμπιστευτούμε, είτε γιατί θεωρούμε ότι δεν το αξίζουμε, είτε γιατί το να πληγωθούμε και να πονέσουμε άλλη μία φορά μοιάζει αφόρητο. Είναι πολύ πιο εύκολο να παραιτηθούμε από το να κυνηγήσουμε την ευτυχία, οπότε περνάμε μια ζωή μέτρια χωρίς να επιδιώκουμε το κάτι καλύτερο.
Στην δεύτερη επιλογή όμως, κυνηγάμε με νύχια και με δόντια την ευτυχία. Μαθαίνουμε από όλες τις ατυχίες που μας συμβαίνουν, το πόσο δυνατοί είμαστε και πόσα πράγματα μπορούμε να διαχειριστούμε. Δεν έχει “δεν μπορώ”, υπάρχει μόνο προσπάθεια για το κάτι καλύτερο, υπάρχει προσπάθεια για το έντονο, το τρελό. Κυνηγάμε τα όνειρα και τα χαμόγελα. Φυσικά και θα κλάψουμε φυσικά και θα πέσουμε, αλλά θα σηκωθούμε γιατί μόνο αυτό έχουμε μάθει να κάνουμε. Βλέπεις ξέρουμε να εκτιμάμε τα μικρά και τα απλά, γιατί μόνο αυτά μας κρατάνε ζωντανούς. Και όταν επιτέλους θα έρθει αυτό το απροσδόκητα καλό, θα το ζήσουμε λίγο παραπάνω, γιατί ξέρουμε πολύ καλά πως σε λίγο μπορεί και να χαθεί. Ζούμε μια ζωή έντονη, αληθινή και χωρίς συμβιβασμούς, γιατί ξέρουμε ποιοι είμαστε και τι αξίζουμε.
Η απόφαση που καλούμαστε να πάρουμε δεν είναι μόνιμη, χρειάζεται να την σκεφτόμαστε καθημερινά, ξανά και ξανά. Γιατί η ζωή πότε δεν σταματάει και πάντα μας πιέζει με τον τρόπο της να γίνουμε καλύτεροι. Και όσο μας βλέπει να τα παρατάμε, τόσο περισσότερο μας πιέζει να κουνηθούμε. Εσύ; Ποια απόφαση θα πάρεις; Θα διαλέξεις την αδράνεια ή την ζωή; Φρόντισε όμως να αν πάρεις την πρώτη απόφαση να μην παραπονεθείς, να μην γκρινιάξεις, γιατί εσύ θα φταις για την απραγία σου. Θα είσαι υπόλογος των επιλογών σου.
Μαρία Μεϊντάνη