Όχι… μην μου πεις σ’ αγαπώ, μην μου πεις σ’ έχω ερωτευτεί, μην μου πεις θα είμαι εδώ για πάντα. Μην μου πεις πως είμαι η πρώτη κι η τελευταία σκέψη σου, πως δεν έχεις ξανανιώσει έτσι. Έχουν φτηνύνει πια οι λέξεις, από ανθρώπους που τις έκαναν περιτύλιγμα για τα χυδαία ψέματά τους. Έχουν χάσει την αξία τους τα λόγια, από ανθρώπους που τα χρησιμοποίησαν σαν μπλόφα στο τζόγο της κάβλας. Όχι… μην μου πεις σ’ αγαπώ, μην μου πεις σ’ έχω ερωτευτεί, μην μου πεις θα είμαι εδώ για πάντα. Τα παίρνει ο αέρας τα λόγια της αγάπης, τις στιγμές που κοιτάς μάτια που ποθείς. Πυροτεχνήματα σε σκοτεινό ουρανό μοιάζουν, τις στιγμές που το κορμί διεκδικεί να κατακτήσει εκείνον που διάλεξε.
Μην μου πεις πως είμαι η πρώτη κι η τελευταία σκέψη σου, πως δεν έχεις ξανανιώσει έτσι. Κοίτα με στα μάτια και κάνε με να το δω. Άγγιξέ με και κάνε με να το νιώσω. Αγκάλιασέ με και κάνε με να το πιστέψω. Γιατί εκεί στα μάτια, εκεί στο χάδι, εκεί στην αγκαλιά βρίσκεται η αλήθεια, μόνο εκεί μπορείς να αισθανθείς την αγάπη. Πλανεύτρες οι λέξεις, σειρήνες που μπορεί να σε οδηγήσουν σε ξέρα. Μα δεν μπορούν να πουν ψέματα τα μάτια, τα χάδια, οι αγκαλιές. Κι αυτή σου την αλήθεια θέλω, αυτή σου την αλήθεια έχω ανάγκη, αυτήν χρειάζομαι. Δεν θέλω να χαϊδέψει τ’ αυτιά μου η αγάπη σου, την ψυχή μου θέλω να φωτίσει. Γι’ αυτό σου λέω καρδιά μου, μην μου μιλάς για έρωτα, κάνε με να τον νιώσω…
Κική Γιοβανοπούλου
