Αλήθεια, τι είναι αυτό που μας κρατάει πάντα πίσω; Τι είναι αυτό που μας παγώνει κάθε φορά που σκεφτόμαστε να πάμε αντίθετα στα ήσυχα νερά που ζούμε; Είναι η έμφυτη ανάγκη να νιώθουμε ασφάλεια; Και αν όντως ισχύει αυτό, από πού πηγάζει; Μήπως αυτό που μας εμποδίζει να ζούμε, είναι ο φόβος τελικά; Έχουμε περάσει όλη μας την ζωή προσπαθώντας να επουλώσουμε πληγές και όσο προσπαθούμε να γιατρέψουμε τις παλιές, τόσο γίνονται κι άλλες και ο πόνος μεγαλώνει και γίνεται και πιο αβάσταχτος.
Αλλά με τον καιρό μαθαίνουμε να ζούμε έτσι, κάποιες φορές μάλιστα τρεφόμαστε από αυτές, για να θυμόμαστε ότι ακόμα νιώθουμε, ότι έχουμε αισθήματα και δεν έχουν πεθάνει όλα μέσα μας. Στην τελική όμως αυτή δεν είναι η ζωή; Το πρόβλημα δημιουργείται όταν αφήνουμε τον φόβο να μας καταβάλλει. Όταν μας επηρεάζει τόσο, που ξεχνάμε να ζούμε. Φοβόμαστε μην πληγωθούμε κι άλλο, μην πονέσουμε, μην απογοητευτούμε, ξεχνώντας πως αυτό θα συμβεί ούτως ή άλλως. Στην μία περίπτωση θα το έχουμε χαλάσει εμείς από την αρχή και στην άλλη θα το έχουμε ζήσει με όλο μας το είναι.
Και είναι τόσο ωραίο να ζεις, να νιώθεις ελεύθερος, να μην σε νοιάζει τίποτα, απλά να γκρεμίζεις ό,τι εμπόδιο μπει στο διάβα σου και να προχωράς μπροστά! Όταν λοιπόν καταφέρουμε να το κάνουμε, τότε και μόνο τότε θα καταλάβουμε ότι είμαστε ανίκητοι. Τότε θα μπορέσουμε να δούμε την πραγματική δύναμη που κρύβεται μέσα μας και ότι τίποτα δεν μπορεί να μας σταματήσει. Όταν καταφέρουμε να κάνουμε τον φόβο δύναμη, τότε και μόνο τότε θα έχουμε νικήσει στην ζωή.
Μαρία Μεϊντάνη