Τα τελευταία χρόνια, συναντώ συνεχώς χωρισμένα ζευγάρια. Χώρισαν γιατί είχαν τους λόγους τους, κάποιοι εκ των οποίων σοβαροί. Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν νιώθουν καλά, θα μου άρεσε για όλους τους ανθρώπους μετά τον χωρισμό να νιώθουν ανακούφιση και μια ενέργεια θέλησης για ζωή. Οι περισσότεροι όμως είναι θλιμμένοι, μετρώντας τα κομμάτια τους, προσπαθώντας να σταθούν στα πόδια τους!
Παρατηρώ τις παρέες μου, λίγα ζευγάρια έχουν μείνει μαζί. Κάποιοι είναι όντως καλά και γουστάρουν ακόμα, άλλοι είναι μαζί μόνο για τα παιδιά και για οικονομικούς λόγους, άλλοι από συνήθεια και επειδή έτσι έμαθαν. Άλλοι πάλι αναθεώρησαν, άλλαξαν τον τρόπο που είναι στην σχέση τους. Δεκτά όλα! Δεν μπορώ να κρίνω κανέναν. Δεν θέλω να κρίνω κανέναν! Κάποιες στιγμές μόνο, λίγο πριν βυθιστώ σε ύπνο μωρού, σκέφτομαι πως δεν έχει νόημα να είσαι σε μια σχέση, οποιαδήποτε σχέση, ακόμα και φιλική, όταν δεν είσαι ευτυχισμένος. Μα όμως, αλήθεια πόσα κάνουμε χωρίς να είμαστε ευτυχισμένοι; Δουλεύουμε σε δουλειές που δεν μας αρέσουν, πάμε σε υποχρεώσεις που δεν θέλουμε, καταπιεζόμαστε με κανόνες που φτιάχτηκαν να μας κάνουν την ζωή πιο δύσκολη. Μαθαίνουμε να υπάρχουμε, χωρίς να είμαστε παρόν! Αν αυτή η κατάσταση μεταφέρεται και στην ιδιαίτερη σχέση μας, στον άνθρωπό μας, τότε καταπιεζόμαστε σε όλα!
Οι σχέσεις που αντέχουν, ίσως είναι εκείνες που τα μέλη της δηλώνουν πως θέλουν να είναι ευτυχισμένοι και προσπαθούν να είναι ευτυχισμένοι, μόνοι και μαζί. Πώς όμως είσαι ευτυχισμένος όταν δεν έχεις να πληρώσεις το ρεύμα; Πώς είσαι ευτυχισμένος όταν συνεχώς δουλεύεις; Πώς είσαι ευτυχισμένος όταν ψάχνεις δουλειά και δεν βρίσκεις; Πώς είσαι ευτυχισμένος όταν τίποτα δεν αλλάζει; Πώς να είσαι καλά και στην σχέση σου, όταν προσπαθείς για τα βασικά γαμώτο, θα πουν πολλοί. Ναι, αλλά οι δυνατές σχέσεις, έγιναν δυνατές γιατί στήριξαν ο ένας τον άλλο και αντί για άλλα μάτια, έβλεπαν τα μάτια που αγάπησαν και προσπάθησαν κάτω από όλες τις συνθήκες, πέρα από κάθε εποχή και μόδα να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό. Ουτοπικό; Όχι, δύσκολο ναι, αλλά ουτοπικό όχι.
Οι δυνατές σχέσεις, δεν είναι ρόδινες, αλλά έχουν συστατικά αιώνια. Είναι η αγάπη, η αγκαλιά, η βοήθεια και η εν συναίσθηση. Το «νοιάζομαι» και ένα ζευγάρι μάτια να σε κοιτά και να σου λέει «θα την βρούμε την άκρη, μην στεναχωριέσαι». Κοιτώ τα ζευγάρια και τα χαίρομαι! Όσο είναι ακόμα μαζί, όσο καταφέρουν και κρατήσουν την φλόγα του έρωτα και όσο η καθημερινότητά τους δεν τους αγγίξει!
Ελένη Ρέγγα