«Είναι μόνο φίλοι», «μόνο φιλία υπάρχει μεταξύ μας», πόσες φορές ακούμε τέτοιες φράσεις; Ο έρωτας ανάγεται στο πολύ, ενώ η φιλία στο μόνο, στο λίγο, στο μικρότερο. Αλήθεια, γιατί θεωρούμε πως η φιλία είναι κάτι λίγο; Γιατί λέμε “μόνο φίλοι”; Είναι σημαντικότερος ο περαστικός έρωτας που ξεθωριάζει με το πέρασμα του χρόνου, από τη φιλία, η οποία αυξάνεται και γίνεται πιο στέρεα με τα χρόνια;
Είναι κάτι λιγότερο η φιλία που δίπλα σου βρίσκεται σε φουρτούνες και χαρές, που έχει σηκώσει ανθρώπους από την αυτολύπηση και το μηδέν, που σε έχει κάνει ευτυχισμένο περισσότερο από έρωτες που αφήνουν στο τέλος σημάδια στην ψυχή; Είναι λίγο να είσαι φίλος με κάποιον; Είναι λίγο οι ψυχές δύο ανθρώπων να δεθούν με μία αόρατη, μαγική κλωστή; Γιατί το θεωρούμε κάτι λίγο και μικρότερο; Πόσους ανθρώπους θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε φίλους; Πόσοι άνθρωποι έχουν την τιμή να τους θεωρούν άλλοι πραγματικούς τους φίλους;
Γιατί το “μόνο” χρησιμοποιείται στη φιλία; Γιατί δεν λέμε “μόνο ερωτευμένοι, όχι φίλοι” για παράδειγμα; Ο Νίτσε έλεγε πως οι καλύτεροι εραστές είναι εκείνοι που ξεκινάνε από φίλοι, οπότε διαπιστώνουμε πόσο ανώτερος είναι ο φιλικός δεσμός, ο οποίος ξεγυμνώνει την ψυχή των ανθρώπων που συμμετέχουν σε αυτή. Η φιλία προσφέρει ηρεμία, ασφάλεια, είναι βασισμένη στη λογική. Ο έρωτας από την άλλη, είναι σαρωτικός, εγωιστής, τρικυμιώδης, απόλυτος. Η φιλία είναι ένα δέντρο με ρίζες βαθιές στη γη, ενώ ο έρωτας ένα πάθος που μετά ένα, δύο χρόνια ξεθωριάζει και χρειάζεται να προσπαθείς να παραμένει η φλόγα τουλάχιστον λίγο αναμμένη.
Γιατί λέμε αλήθεια «είναι μόνο φίλοι»; Λες και αυτό είναι κάτι μικρό, λες και αυτό δεν είναι κάτι μεγαλειώδες. Τη στιγμή που η φιλία είναι η καταξίωση της ανθρώπινης συνύπαρξης, σε κάποια γλώσσα σίγουρα θα σημαίνει «αυτός που σου ακουμπάει την καρδιά». Ο έρωτας σίγουρα είναι συναίσθημα που σε κατακλύζει όταν το βιώνεις, ποθείς ακόμα και τα νύχια του άλλου μέχρι τις τούφες των μαλλιών του, τη σάρκα του ολόκληρη. Ωστόσο, δεν είσαι «μόνο φίλος» όταν σε δένει η φιλία με κάποιον. Ζεις και τότε έρωτα αγνό, ψυχικό, βαθιά συναισθηματικό, που ενώνει δύο ψυχές σε μία.
Μαρία Σκαμπαρδώνη