Σκέψου λέει να κοιτούσες μια μέρα τον καθρέφτη και να έβλεπες ρυτίδες βαθιές γύρω απ’ τα μάτια σου. Σκέψου να ήταν πια τα μαλλιά σου γκριζαρισμένα και το δέρμα σου πιο θαμπό. Σκέψου το χαμόγελο και τα μάτια σου να μην είχαν την σημερινή τους λάμψη και να γυρνούσες δίπλα σου και να μ’ έβλεπες να σου χαμογελάω. Σκέψου λέει μια μέρα, να μ’ έβλεπες να σε περιμένω στον καναπέ και στην τηλεόραση να παίζει μια άθλια, βαρετή σαπουνόπερα. Σκέψου να περπατούσες και να σ’ άγγιζα απαλά απ’ τη μέση και να σε ρωτούσα κοιτώντας σε στα μάτια τρυφερά αν είσαι καλά κι αν είσαι κουρασμένος. Σκέψου να ερχόταν μια μέρα που θα κόπιαζα κάπως ν’ ανέβω τα σκαλιά και όταν σήκωνα το βλέμμα μου, να σ’ έβλεπα μπροστά μου να με κοιτάς γλυκά και να μου τείνεις το χέρι. Σκέψου να ερχόταν μια μέρα που θα καθόσουν στο πλάι μου και θα φιλούσες τα μαλλιά μου με αγάπη, την ώρα που παιδιά και εγγόνια και κόσμος πολύς γύρω μας θα έκανε φασαρία τόση, που με το ζόρι θ’ αντέχαμε.
Σκέψου να έχουμε περάσει μαζί από καταιγίδες και τρικυμίες. Σκέψου να έχουμε πορευτεί σε γολγοδάθες και κατηφοριές αντάμα. Σκέψου να προσπερνούσαμε μαζί μέρες, μήνες, χρόνια. Σκέψου να διανύαμε μαζί αυτή τη διαδρομή που λέγεται ζωή… Ονειρεύομαι πάλι θα πεις και θα χαμογελάσεις… Κι αν είναι όνειρο κι αν είναι παραμύθι κι αν είναι ουτοπία, ποιος το ξέρει; Ποιος ξέρει αλήθεια τι θα γίνει αύριο; Ποιος ξέρει αλήθεια αν θα έρθει εκείνη η στιγμή που κουρασμένη απ’ όλα θα γέρνω στον ώμο σου; Ποιος ξέρει αλήθεια αν θα το μπορέσουμε να σπάσουμε αυτό το φράγμα του “για πάντα μαζί”; Ονειρεύομαι πάλι θα πεις και θα χαμογελάσεις… Άσε με να ονειρεύομαι ψυχή μου και… ποιος ξέρει…
Κική Γιοβανοπούλου