Λέω στον εαυτό μου “μεγάλο πόνο κουβαλάς κορίτσι μου… Έμπλεξες με ακόμα έναν δειλό. Τι ήθελες και κρύφτηκες έτσι, πάλι πίσω στα σκοτάδια; Άσε λίγο φως να μπει στη ψυχούλα σου…”. Δεν βοηθά ο μονόλογος όμως. Η καρδιά ριγεί κάθε φορά που σ’ αντικρίζει. Όταν ήρθες εκείνο το μοιραίο βράδυ και ξαναζήτησες να μπεις στη ζωή μου για μια ακόμη φορά, σου σιγοτραγουδούσα “επιστροφές – καταστροφές”, αλλά το ‘κανα το βήμα.
Δεν ξέρω αν το μετανιώνω ή όχι, εξάλλου ό,τι κι αν κάνουμε σ’ αυτή τη διαδρομή ζωής, δική μας επιλογή είναι, απλά έρχονται στιγμές που νιώθω ότι όντως έκανα βουτιά στην Κόλαση! Ίσως να μπερδεύω το σκοτάδι με το φως μαζί σου. Ίσως να κάθομαι εκεί, στη σπηλιά και ν’ ατενίζω μια αχτίδα φωτός και να το πιστεύω κιόλας, ότι η ζωή είναι ωραία. Ίσως ήταν η χειρότερη απόφαση που πήρα μέχρι τώρα…
Στέλλα Σωτήρκου