Ένα γράμμα σε εσένα που δεν θα διαβάσεις πότε, μιας και στην πρώτη μεθυσμένη έκφραση συναισθήματος μου χάθηκες… “Είμαι σαν τον άνεμο” μου είχες πει. Και είσαι… ναι διάολε, είσαι! Σαν άνεμος ήρθες στην ζωή μου και σαν άνεμος εξαφανίστηκες. Δυο “μαγνήτες” τυχαία συστημένοι κάπου, σε κάποιο δρόμο και τυχαία ξανασυστημένοι μετά από χρόνια.
Πόσο μικρός είναι ο κόσμος! Πόσο μικροί είμαστε μπροστά σε αυτό που ορίζει το πεπρωμένο μας, μπροστά στο σύμπαν που μου γελάει ειρωνικά… Το ‘νιωθα κάθε φορά που μας “σύστηναν”, κάθε φορά που άκουγα το όνομά σου, ότι εγώ κ εσύ μόνο τυχαία δεν συστηθήκαμε. Εγώ κ εσύ… Ίσως από την πρώτη χειραψία, ένιωσα όπως ένιωσα όταν με κράτησες στα χέρια σου πρώτη φορά… σαν θησαυρό, σαν κάτι πολύτιμο, θυμάσαι; Έναν θησαυρό που έθαψες βαθιά στη γη, σ’ ένα μέρος στη μέση του πουθενά, σαν πειρατής! Και σαν πειρατής έφυγες, παίρνοντας τον χάρτη της ψυχής και της αγάπης μου μαζί σου, αφήνοντάς με κλεισμένη σ’ ένα σκοτεινό, υγρό, ξύλινο σεντούκι να καρτερώ να με ξαναβγάλεις στην επιφάνεια.
Μα δεν έρχεσαι και δεν ξέρω κι αν θέλω πια! Δεν ξέρω αν κλεισμένη σ’ αυτό το σκοτάδι είμαι πιο ασφαλής απ’ όσο ήμουν ποτέ στα χέρια σου… Απ’ όλα τα σκοτάδια μου, που πάλεψα, έμαθα, φοβήθηκα, περπάτησα, είσαι το πιο βαθύ και τρομακτικό, το πιο δύσβατο και αυτό που αγάπησα πιο πολύ! Κλείνω λοιπόν κι αυτό το γράμμα στο σεντούκι μου, που εύχομαι πότε να μην βρεις…
Τζο