Κι αν υποθέσουμε πως έχουμε ο καθένας μια χούφτα ενέργειας για να βγάλουμε τη μέρα… Κι αν υποθέσουμε πως μας δίνεται κάθε πρωί και είναι στο χέρι μας να επιλέξουμε πού θα την διοχετεύσουμε… Κάτσε και σκέψου έναν λόγο για τον οποίο θα πρέπει να ξοδέψω έστω έναν “κόκκο” της σε ανάξιους, κακεντρεχείς, άσχημους εσωτερικά ανθρώπους. Κάτσε και σκέψου έναν λόγο, για τον οποίο θα πρέπει να σπαταλήσω έστω έναν “κόκκο” της για να κάνω κακό, για να τιμωρήσω, για να πάρω εκδίκηση από κάποιους που μου έκαναν κακό.
Κάτσε και σκέψου έναν λόγο, για τον οποίο θα πρέπει να “χαρίσω” έστω έναν “κόκκο” της, για να μοιάσω σ’ όλους αυτούς που στην πραγματικότητα δεν θα ήθελα καν να γνωρίζω. Και όχι, δεν θα υψώσω λευκή σημαία αν μου επιτεθείς, δεν θα γυρίσω και το άλλο μάγουλο αν σηκώσεις το χέρι σου, ούτε θα κατεβάσω το κεφάλι αν αναίτια μου επιτεθείς. Τον εαυτό μου θα τον υπερασπιστώ και θα τον σεβαστώ μέχρι τέλους, μα λάβαρο πολέμου δεν θα σηκώσω, ειδικά σ’ αυτούς τους μικρούς, ανύπαρκτους, που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να προσπαθούν να καρφώσουν πισώπλατα μαχαίρια. Γιατί εκείνοι, δυστυχώς για αυτούς, δεν φτάνουν την πλάτη μου…
Κι αν υποθέσουμε πως έχουμε ο καθένας μια χούφτα ενέργειας για να βγάλουμε τη μέρα… Κι αν υποθέσουμε πως μας δίνεται κάθε πρωί και είναι στο χέρι μας να επιλέξουμε πού θα την διοχετεύσουμε… Εγώ επιλέγω να την ξοδέψω για μένα, για την πάρτη μου! Επιλέγω να την ξοδέψω γι’ αυτούς και γι’ αυτά που αγαπώ. Για ό,τι με γεμίζει, για ό,τι με βελτιώνει, για ό,τι με κάνει να χαμογελάω. Εγώ επιλέγω ν’ αφήσω στην άκρη όλους εκείνους τους γόρδιους δεσμούς που κάποιοι περίτεχνα προσπάθησαν να βάλουν στο διάβα μου για να με κάνουν να σκοντάψω. Γιατί δεν θέλω να σπαταλήσω κομμάτια μου, προσπαθώντας να λύσω κόμπους που απλά μπορώ να κόψω και να προσπεράσω. Γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να την σπαταλάς σε ανούσια πράγματα, σε ανούσιους ανθρώπους.
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την ξοδεύεις, προσπαθώντας να κάνεις κακό στους άλλους, χάνοντας τον εαυτό σου, έναν εαυτό που θα μπορούσες να δώσεις σε ό,τι μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο. Μην αναρωτιέσαι λοιπόν γιατί απλά χαμογελώ και προσπερνώ εκείνους τους “μικρούς” που μου πετούν “πέτρες” προσπαθώντας να σταματήσουν την πορεία μου, είναι που επιλέγω να τις βάζω στην τσέπη για να χτίσω τα “κάστρα” μου στην επόμενη γωνία…
Κική Γιοβανοπούλου