Υπήρξα άδικη κι εγώ με πολλούς που ήρθαν στο δικό μου μονοπάτι, μα πιο πολύ υπήρξα άδικη με τον ίδιο μου τον εαυτό. Άφησα τον εαυτό μου πίσω, τον ποδοπάτησα, αδιαφόρησα για τις πληγές που μέρα με την μέρα μεγάλωναν. Δεν μπάλωνα τον πόνο μου, αλλά απάλυνα πάντα των άλλων. Πάνω από όλα οι άλλοι. Μετά από όλα αυτά, το μόνο που παίρνεις είναι αδικία. Όσο πιο σωστός είσαι απέναντι σε κάποιον, το αποτέλεσμα είναι να παίρνεις αδικία. Ο κόσμος έχει γίνει πολύ άδικος, ήταν και παλιά, αλλά τώρα ο καλός χάνεται. Χίλια καλά και το ένα κακό μένει σαν ρετσινιά και το κουβαλάς μια ζωή…
Τελευταία δεν μπορώ να πάρω ανάσα από την αδικία που ζει δίπλα μου, μέσα μου και γύρω μου. Άδικος ο κόσμος και ο καλός, καλό δεν έχει. Μα όσο κι αν προσπαθείς να γίνεις σαν τους άλλους δεν μπορείς, μια ζωή αδικημένος και έτσι θα μείνεις. Αυτός ο κόμπος στο λαιμό μου αρχίζει και μου κόβει την ανάσα επικίνδυνα. Μου κόβει τον αέρα και δεν μπορώ να ζήσω. Όπου κι αν κοιτάξω, βλέπω σύννεφα αδικίας και ψεύτικα χαμόγελα ικανοποίησης για την αδικία που κατάφεραν να πραγματοποιήσουν. Άδικος ο κόσμος μάτια μου, μα εμείς έτσι γεννηθήκαμε, να την δεχόμαστε, αλλά όχι πλέον αδιαμαρτύρητα, Την ξέρουμε, την αποδεχόμαστε, την γνωρίζουμε, μα δεν την κουβαλάμε μέσα μας. Την πετάμε στα τοξικά απόβλητα, όπως κάνουμε με τους τοξικούς ανθρώπους που κάνουν αδικίες εις βάρος των άλλων. Έχει φτάσει η ώρα που την αδικία έμαθα να μην την εισπνέω μέσα μου, σαν την νικοτίνη από το τσιγάρο. Μπαίνει μόνο στα ρουθούνια και την διώχνω στο δευτερόλεπτο. Την αδικία την μισώ, δεν μισώ όμως αυτούς που την κάνουν, αυτούς απλά τους λυπάμαι.
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/