Ναι, ήσουν λάθος. Ναι, ήσουν κακή επιλογή. Ναι, ήσουν ψέμα, ένα ψέμα που τρύπωσε ύπουλα στη ζωή μου, έβαλε στόχο την καρδιά μου και με αιχμηρό βέλος βρήκε το στόχο, ακριβώς κέντρο. Ναι, μάτωσα. Ναι, πόνεσα. Ναι, γονάτισα. Και έρχονταν στιγμές που λύγιζα και τα “γιατί” έστηναν τρελό χορό στο κεφάλι μου, τρελαίνοντας το μυαλό μου. Κι έρχονταν στιγμές που ένιωθα την αναπνοή μου να κόβεται και την απουσία να με περιγελά, όσο έβλεπε το βλέμμα μου να συνομιλεί άηχα με το ταβάνι.
Κι ήρθε κι ο χρόνος, που έριξε φως σ’ όλα τα λάθη, σ’ όλα τα ψέματα, σ’ όλες τις προδοσίες που δεν γνώριζα. Θαρρείς κι αυτές που γνώριζα ήδη, δεν ήταν ήδη ικανές να με σκοτώσουν! Ναι, ήσουν λάθος. Ναι, ήσουν κακή επιλογή. Και δεν θέλω να γυρίσεις. Με τα ίδια μου τα χέρια πυρπόλησα όλες τις γέφυρες που μας ένωναν, με τα ίδια μου τα χέρια έβαλα φωτιά σ’ όλα τα μονοπάτια που θα μπορούσες να ακολουθήσεις για να επιστρέψεις. Δεν θέλω να γυρίσεις, δεν θα μου το επιτρέψω να σου ανοίξω την πόρτα ξανά, όσες φορές κι αν χτυπήσεις!
Και κατάφερα και μ’ έπεισα πως δεν μου λείπεις πια, δεν σε χρειάζομαι, δεν σ’ έχω ανάγκη. Και ζω. Ξεκίνησα ξανά να ζω, να γελάω, να ονειρεύομαι και να ελπίζω. Γέμισα τη ζωή μου μ’ όσα αγαπώ και μ’ αγαπούν και δεν έμεινε πια καμία κενή θέση για σένα. Ήσουν λάθος μάτια μου, το ξέρω… μα κανένας δεν έχει τα μάτια σου, κανένας το φιλί σου, κανένας την ζεστή αγκαλιά σου. Κανένας δεν έχει το χαμόγελό σου, το άγγιγμά σου, το γέλιο σου. Κανένας δεν έχει τη φωνή σου, το ίδιο άρωμα στο λαιμό. Κανένας δεν είναι “εσύ” και με κανέναν δεν είμαι “εγώ”. Ήσουν λάθος και δεν θα το έκανα ξανά. Ήσουν λάθος, μα αν γυρνούσε πίσω ο χρόνος θα το ξαναζούσα απ’ την αρχή. Παράξενο δεν είναι; Γιατί απ’ όλα μου τα λάθη ψυχή μου, εσύ ήσουν το πιο ωραίο…
Κική Γιοβανοπούλου