Είναι ψυχοφθόρο να νιώθεις ότι πέφτεις στο κενό, ότι σε ρουφάει εξ’ ολοκλήρου, αρρωσταίνεις στο τέλος. Θέλει πείσμα και δύναμη να αφήσεις πίσω ό,τι σε παγιδεύει. Μια μέρα αρκεί να πειστείς, ίσως και να χαρείς, όταν νιώσεις ελευθερία πραγματικά. Όταν σταθείς έστω και λίγο όρθια κι αληθινά απέναντι σε όλες τις αδυναμίες, θα πάρεις ακόμη και την προτελευταία σταγόνα αγάπης που είχες απαρνηθεί για τον ίδιο σου τον εαυτό.
Μένει να νιώσεις κάπως και εσένα. Έτσι μόνο θα γίνεις ένα με την πέτρα όταν χρειαστεί να κλείσεις κάθε εμπόδιο που δεν σε αφήνει να σηκωθείς επιτέλους. Να πιστεύεις και να ελπίζεις πως θα φτάσεις στο φως που ονειρεύεσαι, αρκεί να παλεύεις στις μάχες και τα κόλπα που δεν έρχονται για να σε ρίξουν, αλλά για να σε αναδείξουν.
Δέσποινα Γρηγοριάδη