Εσύ που λόγια πολλά δεν έλεγες, που υποσχέσεις δεν έδινες, αλλά με βλέμματα, αγκαλιές όλο θερμή και μικρές πράξεις έταζες τον κόσμο όλο. Εσύ που με κινήσεις την πορεία μου χάραξες, που με το φιλί σου μου έδινες ανάσα μόνο και μόνο για να σφίξεις την θηλιά και να την κόψεις μια κ έξω. Εσύ που μόνο χαρά και χαμόγελο υποσχέθηκες. “Εσύ απλά χαμόγελα μου και όλα τ’ άλλα άστα πάνω μου!” έλεγες. Τι πιο δυνατό, πιο υποσχόμενο, πιο μεγάλο απ’ όλα τα “σ’ αγαπώ” του κόσμου! Εσύ ο φίλος μου, ο κολλητός μου, που τα εσώψυχα και τα άσχημα της ζωής μου ήξερες ένα ένα.
Εσύ που μου θύμησες τι σημαίνει έρωτας και πως δεν είμαι ένα καλοκουρδισμένο ρομπότ, χαμένο στην καθημερινότητα, μια καθημερινότητα που γέμισε από εσένα, έστω και αν ήσουν μακριά. Εσύ ο οδηγός μου στην έξοδο απ’ τον λαβύρινθο. Εσύ τ’ όνειρο μιας ζωής, που έτρεμες στο φευγιό μου, που σκούπιζες τα δάκρυά μου και φοβόσουν μην με χάσεις. Εσύ… η μεγαλύτερη πνοή μου και το τελειωτικό μου χτύπημα! Το πιο δυνατό τέλος μου! Εσύ που από τη μια μέρα στην άλλη χάθηκες χωρίς εξήγηση, χωρίς μια λέξη, χωρίς σεβασμό σε όσα ζήσαμε, στην φιλία μας, στον άνθρωπο που υποσχέθηκες να μην κομματιάσεις! Εσύ… η αρχή και το τέλος…
Τζο